Szabla, głownia dł. 827 mm, szer. u nasady 34 mm, grub. 8 mm, krzywizna 30 mm, szlifowana obustronnie w szerokie zbrocze biegnące od nasady do pióra, oraz z obustronną bruzdeczką à la Montmorancy dł. 510 mm na przygrzbieciu. Grzbiet płaski, pióro obosieczne. Sztych decentryczny, przygrzbietowy. Po stronie zewnętrznej, u nasady wybite: orzeł – godło państwowe oraz „S. wz.34.”, po wewnętrznej: „H.LUDWIKÓW // KIELCE”. Na grzbiecie, u nasady numer fabryczny: ” C 5997″ oraz znak kontroli „K / 2” w owalu. Rękojeść mosiężna, zamknięta, jednokabłąkowa. Jelec prosty, z płaskim obustronnym krzyżykiem. Wąsy jelca o ściętych poziomo końcach, dł. 48 mm. Grzbietowe ramię jelca pośrodku przewężone, zakończone łezkowatym otworem na temblak. Przednie ramię jelca zwężające się, na końcu przechodzi w płaski, załamany pod kątem prostym kabłąk, u góry owalnie załamujący się ku głowicy i z nią połączony. Głowica z dziobem pochylona lekko ku przodowi, z krótkim kapturkiem, na szczycie którego mosiężna nakrętka z wycięciem na klucz, nakręcona na nagwintowany koniec trzpienia głowni. Okładziny uchwytu rękojeści drewniane, złożone z dwóch nakładek naciętych w ukośne rowki i przymocowanych do trzpienia dwiema stalowymi śrubami z wycięciem na wkrętak, z mosiężnymi, okrągłymi, ząbkowanymi nakrętkami, otaczającymi śrubę po obu stronach. Przy jelcu mosiężny pierścień szer. 5 mm, z odpowiednimi wycięciami na wąsy.
Pochwa dł. 850 mm, z blachy stalowej. Ujście pochwy zakończone lekko rozszerzonym kołnierzem, mocowanym na wcisk. Poniżej kołnierza, 102 mm poniżej umieszczona przy pochwie jedna ryfka w kształcie lekko wypukłego pierścienia szer. 11 mm, z nieruchomym ogniwkiem, w którym ruchome kółko śr. wew. 20 mm. Pochwa zakończona prostokątną ostrogą, z dłuższym przednim ramieniem. Na ostrodze wybity numer fabryczny: „C 5997”.

Różnorodność wzorów i nienajlepszy stan techniczny szabel znajdujących się na wyposażeniu kawalerii Wojska Polskiego, skłoniło Ministerstwo Spraw Wojskowych do powołania w sierpniu 1928 r. komisji mającej przygotować projekt nowej szabli. Komisja stwierdziła, że przepisowe szable polskie wz.1921 i wz.1921/22 nie spełniają wymagań technicznych i estetycznych, dlatego też przedstawiono kryteria jakie powinna spełniać szabla na rozpisanym przez Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu konkursie. Nowa szabla miła być przystosowana do rąbania i kłucia, odpowiednio wyważona, lekko zakrzywiona, okładziny rękojeści nie mogły być wykonane z metalu, pochwa powinna być wykonana ze stali nierdzewnej, o odpowiedniej wytrzymałości. Na konkurs nadesłano siedem modeli szabel. Prototypy szabel zakwalifikowanych do dalszej części konkursu zostały skierowane do pułków kawalerii w celu przeprowadzenia prób użycia. Kwestionariusze dotyczące modelowych egzemplarzy szabel wypełnione przez wytypowane pułki posłużyły do opracowania przez Instytut Badań Materiałów Uzbrojenia ostatecznego wzoru szabli dla kawalerii. Prace komisji zakończyły się w 1935 r. Następstwem tego było zatwierdzenie przez ministra spraw wojskowych w sierpniu 1935 r. szabli wz.1934 jako obowiązującej. Do września 1939 roku wyprodukowano ok. 40.000 sztuk tej szabli.

Piotr Dąbrowski