Głownia dł. 922 mm, obustronnie szlifowana w szerokie, wklęsłe zbrocze i bruzdę przygrzbietową à la Montmorency. Sztych decentryczny, przygrzietowy. Pióro obosieczne. Na grzbiecie, u nasady, rytowana nazwa [b] [i]”Manuf-re R-le du Klingenthal Septembre 1814″[/b] [/i]. Zastawa ozdobiona trawioną dekoracją. Na stronie zewnętrznej głowni między liliami burbońskimi napis „GARDES DU CORPS DU ROI”. Oprawa rękojeści mosiężna, złocona. Jelec krzyżowo-tarczowy, z kabłąkiem, trzema obłękami bocznymi i pionową tarczą na której cyzelowana tarcza herbowa z trzema liliami burbońskimi zwieńczona koroną. Tarcza u dołu otoczona wieńcem dębowo-laurowym, po bokach zaś – sztandarami. Głowica lekko pochylona do przodu, mosiężna, w przekroju owalna, z rozklepanym końcem trzpienia głowni na szczycie. Głowica przechodzi w gładki kapturek dochodzący do poziomego pierścienia nad tarczą jelca. Okładziny trzonu rękojeści drewniane, obciągnięte jaszczurem. Między karbami rękojeści skręcony podwójnie srebrny drucik.

Wkrótce po intronizacji Ludwika XVIII i przywrócenia monarchii w kwietniu 1814 roku, odtworzono przyboczną gwardię królewską w sile 2686 żołnierzy. Opracowanie wzoru szabli i jej początkową produkcję zlecono Manufakturze w Wersalu, w okresie późniejszym wytwarzanie szabel przeniesiono do Manufaktury w Klingenthal. Łącznie w latach 1814-1815 wyprodukowano niewiele ponad 3100 szabel. Oprawa rękojeści przybocznej gwardii królewskiej z okresu Restauracji była inspirowana rękojeścią szabli Gwardii Ludwika XVI. Po rewolucji lipcowej 1830 roku i wypędzeniu z Francji starej linii Burbonów, gwardię królewską rozwiązano, zaś szable gwardii przestano używać.

Piotr Dąbrowski