W czasie walk w Afryce okazało się, że piechota na pierwszej linii frontu pozbawiona jest w zasadzie lekkiej skutecznej broni do zwalczania czołgów. Niemcy posiadali świadomość, że niemożliwe jest takie nasycenie oddziałów artylerią by możliwe było wsparcie artyleryjskie na całej linii frontu. Dlatego też postanowili dać do ręki żołnierzom bardzo prostą i w miarę skuteczną broń przeciwpancerną, która jednocześnie miała być łatwa w produkcji jak i powinna być dostępna szybko w dużej ilości. W rezultacie zdecydowano się na dokonanie konwersji szeroko dostępnego rodzaju uzbrojenie czyli pistoletów sygnałowych. W rezultacie powstała nowe kategoria broni, nie mająca dotąd odpowiednika w innych armiach. W rzeczywistości nie był to jednak sukces a jedynie dowód na słabość Wehrmachtu w zakresie możliwości zwalczania wojsk pancernych aliantów.
Ten specyficzny rodzaj broni, powszechnie określany jako Sturmpistole nigdy nie otrzymał takiej oficjalnej nazwy – według oznaczeń Wehrmachtu występował jako „Leuchtpistole mit Satz Zubehör für Pz. Wurfkörper 42 LP” – czyli „pistolet sygnałowy z zestawem wyposażenia do granatu 42 LP”. Ta urzędowa nazwa jest jednak zdecydowanie zbyt długa, dlatego też powszechnie przyjęto określenie – Sturmpistole. W zasadzie Sturmpistole nie stanowi odrębnego rodzaju broni – jako taki mógł być określany zarówno Kampfpistole wyposażony w gwintowana lufę jak i Leuchtpistole z lufą gładką lub też wyposażony w stalową wkładkę gwintowaną. Cechą decydującą o nazwaniu tej broni Sturmpistole jest wyposażenie jej w kolbę, którą zresztą można było zamontować do wszystkich wyżej wymienionych typów pistoletów. Podobnie było z nakładanymi na lufę przyrządami celowniczymi. Według spisu sprzętu Wehrmachtu „Gerätliste” oznaczonej jako Tajne D 97/1 w rozdziale „Nahkampfgerät” elementy służące do przebudowy Leuchtpistole pojawiaja się 1 marca 1942 roku, natomiast gwintowana wkładka do lufy notowana jest dopiero w wydaniu z 1 lipca 1943 roku.
Kolbę montowano z tyłu Leuchtpistole mocując ją za pomocą dwóch bolców zabezpieczonych przed zaginięciem łańcuszkami. Po osadzeniu ich w szkielecie blokowano je nakrętkami. Część mocująca kolbę do pistoletu wykonano z wytłoczek metalowych, które połączono z rurą zakończoną składaną, dwudzielną tapicerowaną stopką. Występowały też odmiany ze stopką jednoczęściową jak i wyposażone w sprężynowy tłumik odrzutu. Sama kolba była wyposażona w zawias, dzięki czemu można było ją odchylić i złożyć płasko wzdłuż lewej strony broni. Celownik nakładano na ośmiokątną część lufy i blokowano go za pomocą dwu śrub. Celownik był składany, wykonany z dwu płaskowników z wyciętą muszką i trzema szczerbinkami. W pozycji bojowej był utrzymywany dzięki sprężynom. Sturmpistole mógł być wyposażony w gwintowaną wkładkę do lufy, wkładaną od jej tyłu. W przypadku zastosowania tej wkładki istniała konieczność przebudowy wyciągu łuski – odpowiednio zmieniony element był montowany fabrycznie. Wkładka przy kalibrze 22 mm miała długość 15,5 cm, posiadała 8 pól i bruzd. W celu zapewnienia odpowiedniej wytrzymałości wykonywano ją ze stali, jej masa wynosiła 185 g.
Według pewnych informacji istniała także wersja wyposażona w dłuższą lufę – dł. 18 cm ( zamiast 15,5 cm). W rezultacie otrzymano broń długości 58,5 cm i wadze 2,45 kg.

Witold Głębowicz

Zobacz również:
[word= Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych ]Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych [/word]
[word=Pistolety sygnałowe Wehrmachtu]Pistolety sygnałowe Wehrmachtu[/word]