Nazwa ryngraf pochodzi od niemieckiego słowa [i]ringkragen[/i], w staropolszczyźnie używano słowa [i]szkaplerz[/i]. Wywodzi się z obojczyka, rodzaju uzbrojenia ochronnego noszonego pod szyją. Gdy zaczęła zanikać pełna zbroja na terenach Europy Środkowo-wschodeniej przez dłuższy czas wykorzystywano jeszcze obojczyk. W tym samym czasie w Europie Zachodniej obojczyk zmienił swoja postać w ryngraf – rodzaj medalionu noszonego pod szyją. Stał się ostatecznie jedynie reliktem, na którym umieszczano początkowo znaki heraldyczne. Wczesne ryngrafy w Europie były początkowo ozdabiane herbami, czasem inicjałami monarszymi lub dowódców, nigdy jednak symbolami religijnymi, za wyjątkiem krzyży. Od końca XVII wieku przyjmując rolę odznaki ogólnooficerskiej, a następnie stał się wyróżnikiem piechoty. Najbardziej jednak znane są ryngrafy z okresu Konfederacji Barskiej- lata 1768-72, na których wówczas zaczęto umieszczać wizerunki Matki Boskiej. Pewnego rodzaju kontynuacją tradycji były ryngrafy pamiątkowe z okresu II Rzeczypospolitej. Nie ujęte żadnymi przepisami normującymi ich wygląd i okolicznościami wręczenia, stały się formą koleżeńskiego uznania. Stosowano go do końca II wojny światowej jako oznaka służbowa niemieckiej żandarmerii.
Ryngraf oficera piechoty koronnej z pierwszej połowy XVIII wieku wykonany z blachy mosiężnej, pozłacany. Do górnych krawędzi zamocowane przy pomocy dwóch nitów uszka, które służyły do zaczepienia łańcuszka lub taśmy do noszenia na szyi. Na piersi orła nałożony herb Saksonii o dwudzielnym polu. Nad herbem korona. Orzeł przymocowany do ryngrafu za pomocą czterech nitów. Bardzo możliwe, że tego typu ryngrafy były w użyciu przez gwardię piesza koronną.
[b]Dane techniczne:[/b]
Wysokość: około 16 cm
Szerokość: około 19,5 cm
Waga: około 0,2 kg

Jarosław Godlewski