Rewolwer podwójnego działania, 7 strzałowy. Gazoszczelny – w trakcie odwodzenia kurka bęben przesuwał się do przodu umożliwiając wystającej kryzie łuski (pocisk schowany był całkowicie w jej wnętrzu) wejście we wlot lufy, dzięki czemu podczas strzału i spęcznieniu tej pierwszej, następowało uszczelnienie przestrzeni pomiędzy lufą i bębnem.

Broń o stałym szkielecie i bębnie nie wychylanym, ładowanym pojedynczo po odsunięciu ruchomej pokrywy osadzonej z prawej strony szkieletu. Puste łuski wyrzuca się z bębna za pomocą stempla umieszczonego przegubowo pod lufą. Okładki chwytu oraz grzbiet drewniane, nacinane w kratkę. Główki stempla oraz kurka moletowane, górna część pokrywy bębna z podłużnymi nacięciami ułatwiającymi pewniejszy chwyt. Przyrządy celownicze złożone z półokrągłej muszki osadzonej na podstawie i szczerbinki umieszczonej na końcu ramy szkieletu. U spodu chwytu znajduje się ruchomy pierścień do rzemienia/smyczy. Części metalowe w całości oksydowane na czarno (prawdopodobnie wtórnie). Bęben i kurek od radzieckiej wersji rewolweru Nagant, uwagę zwraca odmienny kształt kurka, niestaranna obróbka obu części, inny odcień oksydy oraz brak polskiego oznaczenia przestrzelania broni nabojem o zwiększonym ciśnieniu, jakie znajdować powinno się na bębnie.

Rewolwer skonstruowany został przez belgijskiego Rusznikarza Emila Naganta w końcu XIX wieku i wprowadzony do uzbrojenia armii rosyjskiej w 1895 r. Produkowano go i używano także w innych krajach. W Polsce rewolwery te, oznaczone wz. Ng 30, wytwarzała w latach 1931-1935 Fabryka Broni w Radomiu. Większość produkcji przeznaczona była dla Policji Państwowej, część egzemplarzy kupiło Ministerstwo Poczty i Telegrafów. Od rewolwerów rosyjskich i radzieckich polskie Naganty różniły się kształtem kurka, główki stempla oraz inną muszką. Rewolwer dostosowany był do naboju 7,62 x 38R

Michał Mackiewicz