DP (Diegtiariowa Piechotnyj) stanowił broń wsparcia drużyny piechoty w oddziałach Armii Czerwonej w czasie drugiej wojny światowej

Broń samoczynna, działająca na zasadzie odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór w lufie; gazy te działają na tłok, który uruchamia mechanizmy broni. Karabin strzela z zamka otwartego ryglowanego przy strzale, tylko ogniem ciągłym. Ryglowanie za pomocą symetrycznych rygli wahliwych stanowiących element trzonu zamkowego. Chłodzenie lufy powietrzem. Zasilanie z talerzowego, 47 nabojowego magazynka dołączanego od góry (zatrzask magazynka w podstawie celownika). Przyrządy celownicze złożone z muszki w osłonie zamocowanej na osłonie lufy i celownika ramieniowo-krzywiznowego osadzonego na komorze zamkowej; celownik skalowany w przedziale od 100 do 1500 m.

Podstawowymi częściami karabinu są: lufa wraz z komorą gazową, regulatorem gazowym i tłumikiem płomienia, osłona lufy z rurą gazową, komora zamkowa, suwadło wraz z tłokiem gazowym, sprężyną powrotną i rączką, trzon zamka wraz z iglicą i ryglami, komora spustowa z urządzeniem spustowym i bezpiecznikiem, kolba z integralną metalową olejarką, odejmowany składany dwójnóg.

Ręczny karabin maszynowy DP został wprowadzony do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1927 r. Jego konstruktorem był Wasilij A. Diegtiariow, szef ośrodka konstrukcyjnego w Kowrowie, uczeń słynnego Władimira G. Fiodorowa (twórcy automatycznego karabinu wz.1916) i kontynuator idei uniwersalnej broni maszynowej, dostosowanej do potrzeb wszystkich rodzajów wojsk. Erkaem DP był oryginalną radziecką konstrukcją, choć niewątpliwie inspirowaną obcymi doświadczeniami (m.in. sposób ryglowania). W chwili wybuchu Wojny Ojczyźnianej (22 czerwiec 1941 r.) na stanie Armii Czerwonej znajdowało się ponad 100 tys. erkaemów DP oraz jego wersji czołgowej (DT) i lotniczej (DA). Do końca wojny wojsko otrzymało około 700 tys. karabinów. DP był konstrukcją udaną, prostą i solidną. Miał jednak kilka istotnych wad. Osadzenie sprężyny powrotnej z przodu, na trzonie tłoka gazowego, powodowało jej szybkie osłabienie na skutek nadmiaru ciepła pochodzącego z rozgrzanej lufy. Problem ten rozwiązano dopiero w zmodernizowanej wersji DP z 1944 r. (DPM), umieszczając sprężynę z tyłu, nad tylną częścią komory spustowej. Innym mankamentem była konstrukcja magazynka talerzowego. Otóż zbudowany był z dwóch zasadniczych części; dolna pozostawała nieruchoma, podczas gdy górna napędzana zegarową sprężyną obracała się w jej wnętrzu podając naboje. Szczelina pomiędzy nimi była narażona na zanieczyszczenie (pył, piach), co powodowało unieruchomienie mechanizmu. Ponadto sam kształt i sposób osadzenia magazynka źle wpływał na ergonomikę broni.

Poza Armią Czerwoną erkaemów DP używało Wojsko Polskie w ZSRR, a także Finlandia, która kilka tysięcy egzemplarzy zdobyła na Rosjanach w latach 1939-1944.

Dane taktyczno-techniczne:

Ciężar broni z pełnym magazynkiem- 11,3 kg, długość – 1266 mm, długość lufy – 590 mm, kaliber – 7,62 mm

Michał Mackiewicz