Generał Józef Sowiński (1777-1831) biorąc udział w napoleońskiej wyprawie na Moskwę, został ranny w nogę podczas bitwy pod Możajskiem (5 września 1812 roku). Uszkodzenie kończyny okazało się na tyle poważne, że musiano mu ją amputować.
Prezentowana proteza jest jedną z kilku, których używał generał. Stanowi ona rzadki przykład kunsztu warszawskich rzemieślników z pierwszej połowy XIX w.

Proteza drewniana składa się z wydrążonego w środku „leja” (służącego do umieszczenia w nim końcówki kikuta pozostałego po kończynie) połączonego z drewnianą podporą -„nóżką” (w formie wydłużonego walca z szerszą stabilną podstawą) za pomącą zawiasu kolanowego z konstrukcją umożliwiającą ustawienie i zablokowanie podpory w dwóch pozycjach. W górnej części protezy znajduje się drewniana, zamykana na haczyk, klapka służąca chociażby jako schowek, bądź też stanowiąca swoistego rodzaju urządzenie do wentylacji dla „uwięzionego” wewnątrz – pozostałego po nodze kikuta.

Generał Józef Sowiński wpisał się na trwałe w kanon polskich bohaterów narodowych dzięki swej heroicznej postawie w Powstaniu Listopadowym podczas obrony Reduty Wolskiej 6 września 1831 roku. Według legendy zginął na posterunku bojowym zakłuty bagnetami przez żołnierzy rosyjskich.
Bohaterska postawa generała (biorąc pod uwagę jego ułomność) wielokrotnie była uwieczniana w sztuce – zarówno w malarstwie (chociażby przez Wojciecha Kossaka), jak również w literaturze: np. przez wieszcza narodowego – Juliusza Słowackiego w wierszu pt.: „Sowiński w okopach Woli” opisującego generała następująco: „…jenerał Sowiński / starzec o drewnianej nodze…”.