Pojazd skonstruowano i zbudowano w Warszawie w drugiej dekadzie sierpnia 1944 r. dzięki wysiłkowi zespołu techników i robotników kierowanych przez inż. Waleriana Bieleckiego, ps. „Jan”. Powstał on w warsztacie samochodowym Stanisława Kwiatkowskiego, ps. „Stach”, mieszczącym się na rogu ulic Tamka i Topiel na Powiślu. Na podwoziu samochodu ciężarowego Chevrolet model 155 zamontowano kadłub wykonany z podwójnych blach stalowych o grubości 5-6 mm, chroniących przed ogniem broni strzeleckiej.

Samochód pancerny „Kubuś” był pomyślany jako środek transportu grup szturmowych, składających się z 8-12 żołnierzy, uzbrojonych m.in. w 1-2 karabiny maszynowe i miotacz ognia. Po zakończeniu budowy pojazd wcielono do Kolumny Motorowej „Wydra” por. Wacława Jastrzębowskiego „Aspiry”. „Kubuś” razem z powstańczym transporterem opancerzonym „Szary Wilk” uczestniczył 23 sierpnia i 2 września 1944 r. w próbach zdobycia Uniwersytetu Warszawskiego.

6 września 1944 r., w dniu wycofania się żołnierzy powstańczej Grupy „Krybar” z Powiśla, wobec braku możliwości przejechania do Śródmieścia, załoga „Kubusia” dokonała uszkodzeń, które unieruchomiły pojazd. W 1945 r. został on przetransportowany do Muzeum Wojska Polskiego.

Sławomir Błażewicz