Portret podpułkownika dyplomowanego Andrzeja Juliusza Uthke namalowany w 1936 roku przez Władysława Ukleję. Płótno olej 60×52 cm. Obraz stanowi własność prywatną.
Podpułkownik Andrzej Uthke został przedstawiony w kurtce wzoru 36 z łapkami artylerii lekkiej na kołnierzu i orłami przynależnymi oficerom dyplomowanym. Lewą pierś zdobią odznaczenia miedzy innymi Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari i Krzyż Walecznych. Na prawym ramieniu zawieszony sznur przysługujący oficerom dyplomowanym. Na prawej kieszeni widoczna odznaka pamiątkowa Wyższej Szkoły Wojennej, na lewej kieszeni odznaki pamiątkowe 27. pułku artylerii lekkiej i 3. pułku artylerii lekkiej legionów.

Andrzej Juliusz Uthke (7 lutego 1894-16 października 1989) pułkownik dyplomowany , w kampanii 1939 roku dowódca artylerii dywizyjnej 27. Dywizji Piechoty.

Andrzej Juliusz Uthke urodził się w Sosnowcu. Po ukończeniu w 1911 roku gimnazjum realnego w Warszawie podjął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W grudniu 1914 roku został wcielony do armi rosyjskiej i rozpoczął naukę w Konstantynowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu, po jej ukończeniu w lipcu 1915 roku w stopniu podporucznika został przeniesiony do Zapasowego Dywizjonu Artylerii. W armii rosyjskiej walczył na froncie zachodnim w szeregach 78. Brygady Artylerii awansując do stopnia porucznika. W listopadzie 1917 roku wstąpił do formującego się II. Korpusu Polskiego. Po bitwie pod Kaniowem 11 maja 1918 roku dostał się do niewoli niemieckiej z której zbiegł i przedostał się do Warszawy. W listopadzie 1918 roku rozpoczął szkolenie w Rembertowie w Ośrodku Wyszkolenia Artylerii. W styczniu 1919 roku został dowódcą formowanej w Garwolinie 3. baterii 9. pułku artylerii polowej. W lipcu 1919 roku jednostka ta została przemianowana na 7. baterię 3. pułku artylerii lekkiej legionów. Jako dowódca baterii porucznik Uthke brał udział w walkach o Wilno, Mińsk Litewski następnie walkach na Białorusi. W kwietniu 1920 roku 7. bateria została przerzucona do Zamościa na przezbrojenie. W czerwcu tego roku bateria brała udział w walkach w rejonie Korca następnie prowadziła walki odwrotowe. W kontrofensywie znad Wieprza uczestniczyła w działaniach w rejonie Włodawa – Brześć nad Bugiem. W bitwie niemeńskiej wzięła udział w walkach pod Brzostowicami. W październiku 1920 roku porucznik Uthke został awansowany na kapitana otrzymując również dowództwo dywizjonu. W październiku 1921 roku został mianowany dowódcą dywizjonu 13. Kresowego pułku artylerii polowej w Równem, we wrześniu następnego roku przeniesiony na równorzędne stanowisko do 23. pułku artylerii polowej w Katowicach-Będzinie. W styczniu 1923 roku objął dowództwo dywizjonu w 27. pułku artylerii polowej we Włodzimierzu Wołyńskim, w październiku tego samego roku awansował do stopnia majora. W sierpniu 1924 roku objął stanowisko kwatermistrza pułku. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony na stanowisko referenta wyszkolenia w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W listopadzie 1926 roku rozpoczął studia na Wyższej Szkole Wojennej po jej ukończeniu jako oficer dyplomowany objął w październiku 1928 roku stanowisko Dyrektora Nauk w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. W styczniu 1929 roku awansowany na podpułkownika. W kwietniu 1932 roku został mianowany zastępcą dowódcy 20. pułku artylerii lekkiej w Baranowiczach. W listopadzie 1935 roku objął dowództwo 27. pułku artylerii lekkiej w Włodzimierzu Wołyńskim. W marcu 1938 roku został mianowany pułkownikiem. W sierpniu 1939 roku podczas alarmowej mobilizacji macierzystej 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty mianowany dowódcą artylerii dywizyjnej. Pułkownik dyplomowany Andrzej Uthke dowodził artylerią wołyńskiej dywizji w walkach w Borach Tucholskich i w Bitwie nad Bzurą. Dnia 22 września 1939 roku w Puszczy Kampinoskiej w rejonie miejscowości Zamość dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w oflagach oficerskich w Oflag II B Arnswalde i Oflag II D Gross Born. Po zakończeniu wojny w lutym 1946 roku powrócił do kraju. Próby powrotu do służby wojskowej okazały się bezowocne. W 1948 roku został aresztowany przez władze komunistyczne, zwolniony z wiezienia w 1949 roku, aż do przejścia na emeryturę w 1967 roku pracował w przedsiębiorstwach budownictwa mieszkaniowego. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Błoniu.

Janusz Uthke, Joanna Uthke-Jaworska, Jerzy Oziemski, Michał Pacut