Portret Kazimierza Sosnkowskiego malował Stefan Norblin (1892-1952) olej na płótnie o wymiarach 60×50 cm; namalowany w 1938 roku. Kazimierz Sosnkowski przedstawiony jest w mundurze wzoru wprowadzonego w 1936 roku.
Kazimierz Sosnkowski (19 listopada 1885 – 11 października 1969) polityk i wojskowy Naczelny Wódz w czasie II wojny światowej
Członek PPS od 1906 w Organizacji Bojowej PPS, gdzie był jej komendantem w okręgu warszawskim. Następnie pełnił funkcje komendanta w okręgach radomskim i dąbrowickim. Był jednym z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudzkiego w tym okresie. W 1907 roku rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej; w następnym roku powoła do życia tajny Związek Walki Czynnej. W 1910 uczestniczył w powołaniu Związku Strzeleckiego gdzie objął funkcję szefa sztabu i zastępcy Komendanta Głównego. W 1914 roku został mianowany podpułkownikiem.. W Legionach Polskich pełnił zastępcy dowódcy 1. pułku piechoty i szefa sztabu I Brygady – okresowo pod nieobecności Piłsudzkiego z powodzeniem dowodził oddziałami między innymi w bitwie po Łowczówkiem i Bidzinami. W 1916 roku jako pułkownik po rezygnacji Piłsudzkiego z ze stanowiska dowódcy I brygady obejmie nad nią komendę. W 1917 objął funkcje szefa Departamenty Wojskowego Tymczasowej Rady Stanu. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku aresztowany przez Niemców a następnie osadzony wspólnie z Piłsudzkim w Magdeburgu. Razem z Komendantem przybył do Warszawy 10 listopada 1918 roku. Po przybyciu do stolicy w tworzonym Wojsku Polskim otrzymał stopień generała podporucznika i objął funkcję Dowódcy Okręgu Generalnego Warszawa; w marcu 1919 roku został wiceministrem spraw wojskowych. Wtedy też został szefem 7. pułku ułanów lubelskich który przyjął jego imię. W kwietniu 1920 roku otrzymał nominację na stopień generała porucznika. W maju 1920 roku objął stanowisko dowódcy Armii Rezerwowej na czele której wziął udział w powstrzymaniu bolszewickiej ofensywy na Białorusi. W przededniu bitwy warszawskiej objął funkcję Ministra Spraw Wojskowych i zaprowadził porządek na tyłach frontu. Został również członkiem Rady Obrony Państwa. Funkcję ministra, pomimo kilkakrotnych zmian rządu, pełnił do 1924 roku gdyż został mianowany Dowózką Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. Przewodniczył polskiej delegacji na Międzynarodowej Komisji Rozbrojeniowej w Genewie. W dniach przewrotu majowego nie opowiedział się po żadnej ze stron, podjął nieudaną próbę samobójcza. Po powrocie od zdrowia w 1927 roku został mianowany Inspektorem Armii „Podole” następnie zaś Inspektorem Armii „Wołyń” w następnym roku został Inspektorem Armii „Polesie” równocześnie objął funkcje przewodniczącego Komitetu do Spraw uzbrojenia i Sprzętu a także Komitetu Wyższej Szkoły Wojennej. W okresie 1928-1939 był prezesem KS Polonia Warszawa – obecnie stadion klubu nosi jego imię. W 1936 roku został mianowany generałem broni. W kampanii 1939 początkowo nie przydziału dopiero 10 września Naczelny powierzył mu dowództwo Frontu Południowego – faktycznie przejął dowództwo nad częścią wojsk stanowiących cześć sił Armii „Małopolska” – które próbowały przebić się pod Lwów. W czasie walk pod Mużyłowicami oddziały kierowane przez niego rozgromiły niemiecki zmotoryzowany pułk SS „Germania”. Wobec ogromnej przewagi przeciwnika zamiaru nie udało się zrealizować. Generał nakazał żołnierzom próbę indywidualnego przedzierania się na Węgry. Dnia 11 października dotarł do Paryża. Został mianowany następcą prezydenta oraz wszedł do rządu gen. Sikorskiego jako minister bez teki, następnie objął stanowisko wicepremiera oraz przewodniczącym Komitetu Rady Ministrów ds. Kraju. Dnia 13 listopada 1939 roku został powołany na stanowisko Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej funkcje tą pełnił do 30 czerwca 1940 roku. Następnie pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza. Ustąpił z rządu generała Sikorskiego na znak protestu wobec podpisania układu Sikorski-Majski. Po śmierci generała Sikorskiego objął 8 lipca 1943 roku funkcję Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych. Z tego stanowiska został odwołany pod naciskiem sojuszników, ze względu na swój stosunek do ZSRR 30 września 1944 roku. W listopadzie 1944 roku wyjechał do Kanady i osiedlił się w Arundel koło Montrealu. Po wojnie był jednym z czołowych działaczy polskiej emigracji politycznej.
Zmarł w Kanadzie, został pochowany w Paryżu, w 1992 roku jego prochy złożono w podziemiach warszawskiej archikatedry.
Michał Pacut
Zobacz również:
[word=Mundur garnizonowy generała broni Kazimierza Sosnkowskiego Naczelnego Wodza w okresie 1943-1944]Mundur generała broni Kazimierza Sosnkowskiego z lat 1940-1944[/word]