Urodzony 15 III 1777 r. w Warszawie. Od 1791 r., kadet Szkoły Rycerskiej, podczas Powstania Kościuszkowskiego, w kwietniu 1794 r. wziął udział w powstaniu w Warszawie na czele grupy uczniów Szkoły Rycerskiej. Walczył w obronie stolicy w lipcu-sierpniu tego roku, a następnie uczestniczył w wyprawie gen. J.H.Dąbrowskiego do Wielkopolski. Po upadku powstania przez kilka lat pozostawał bezczynny. W 1799 r. wstąpił do armii pruskiej, gdzie służył artylerii konnej. W 1801 r. awansował na porucznika. Bił się po stronie pruskiej w bitwie pod Iława Pruską (8 II 1807), za co otrzymał wysokie odznaczenie Order „Pour le merité”. W bitwie pod Frydlandem (14 II 1807) został ranny w nogę. Dymisję na własne żądanie uzyskał w stopniu porucznika 1 klasy dopiero 27 II 1811 r. Wszedł do wojsk Księstwa Warszawskiego jako kapitan – szef szwadronu w Pułku Artylerii Konnej. Wziął udział wojnie z Rosją w 1812 r., walcząc m.in. pod Smoleńskiem (17 VIII 1812). W bitwie pod Możajskiem (6-7 IX 1812) dowodził całą artylerią 16 DP. Odniósł w niej ciężką ranę – kula działowa strzaskała mu nogę w kolanie. Mimo to nie opuścił pola bitwy, dowodząc swoimi działami. Za waleczność otrzymał krzyże Legii Honorowej i Virtuti Militari. Po bitwie przewieziony do Moskwy, gdzie trafił do niewoli rosyjskiej. [word=Proteza nogi generała Józefa Sowińskiego] Jako inwalida [/word] został zwolniony i 1 XI 1813 r. powrócił do Warszawy.
W 1815 r., już jako podpułkownik, został dyrektorem Arsenału Budowlanego i członkiem Komitetu Artylerii i Inżynierii. W 1820 r. w stopniu pułkownika mianowany komendantem Szkoły Aplikacyjnej. Odznaczył się na tym stanowisku jako doskonały organizator. Nie wziął udziału w wybuchu Powstania Listopadowego, uniemożliwiając przyłączeniu się doń kadetom Szkoły Aplikacyjnej. Mimo to, w lutym 1831 r. zgłosił się do służby, obejmując dowództwo artylerii w Warszawie. W sierpniu uzyskał zgodę na czynną służbę w polu, otrzymując dowództwo nad Fortem Wolskim na przedpolach Stolicy. 25 VIII t.r. został generałem brygady. 6 IX kierował obroną tego umocnienia odpierając szturmy przeważających sił rosyjskich. Po kilku godzinach walki zdołali oni jednak opanować fort. Generał J. Sowiński walczył na czele grupy pozostałych przy życiu żołnierzy w pobliżu kościoła św. Wawrzyńca. Poległ z bronią w ręku odmawiając konsekwentnie kapitulacji.
Portret przedstawia Sowińskiego w mundurze generalskim, widoczne odznaczenia: Order „Pour le merité”, krzyże Legii Honorowej i Virtuti Militari.

Marcin Ochman