W czasie I wojny światowej powstało ogromne zapotrzebowanie na środki łączności i sygnalizacji. Podstawowa łączność w postaci telefonii przewodowej ulegała często przerwaniu w wyniku zniszczenia kabli, w przypadku działań dynamicznych nie zawsze można było natychmiast przeciągnąć przewody. Nie zawsze było możliwe użycie pieszych czy konnych łączników, ponadto ten sposób łączności obarczony był sporym opóźnieniem w przekazywaniu wiadomości. Łączność radiowa znajdowała się w zasadzie w powijakach i nie nadawała się do użycia na pierwszej linii frontu. Wojna okopowa wymusiła współpracę pomiędzy piechota i wspierającą ją artylerią czy karabinami maszynowymi – w tym momencie nie wystarczyły już do sygnalizacji tradycyjne trąbki czy oficerskie gwizdki. Właściwie jedynym rozwiązaniem w tej sytuacji mogła być sygnalizacja optyczna, widoczna w dużym promieniu, niezależnie od pory dnia. Także nieustanne walki toczone w okopach niemal twarzą twarz, spowodowały konieczność rozpoznania w nocy sytuacji na polu walki, co w ciemnościach przysparzało niemało kłopotów. Naprzeciw tym potrzebom wyszli konstruktorzy broni, którzy stworzyli nowy rodzaj „uzbrojenia” – pistolety sygnałowe, popularnie nazywane rakietnicami.
Spośród sił biorących udział w II wojnie światowej Wehrmacht używał najwięcej wzorów pistoletów sygnałowych. Wszystkie walczące strony stosowały pistolety do sygnalizacji ale jedynie Niemcy zastosowali je też do wystrzeliwania granatów dymnych, odłamkowych i przeciwpancernych a nawet do przekazywania meldunków. Chociaż opracowano pewną ilość wzorów tej broni to w zasadzie bazowano głównie na pistoletach skonstruowanych w zakładach Walthera w latach 20-tych. Ostatnim typem przyjętym do uzbrojenia Wehrmachtu był Leuchtpistole 42 skonstruowany przez Hugo Schneidera jako wzór uproszczonej konstrukcji wykonanej w technologii wytłoczek stalowych. Poza wyżej wymienionymi typami pistoletów sygnałowych Niemcy wykorzystywali też zdobyczne rakietnice, np. czechosłowackie – jeden z egzemplarzy został zdobyty przez polskich żołnierzy w czasie walk pod Monte Cassino.
Wielość typów pistoletów sygnałowych jak i konstrukcji z nich powstałych stanowi niezmiernie ciekawe pole dla badaczy uzbrojenia z czasów II wojny światowej. Niemieckie konstrukcje są szczególnie interesujące, gdyż Wehrmacht borykający się z niedostatkiem broni przeciwpancernej sięgnął po niespotykane dotychczas rozwiązania, wśród których znaleźć można, jak się wydaje, niezbyt udane rozwiązania doraźnie przyjęte, jakimi niewątpliwie były Kampfpistole i Sturmpistole. Obie te konstrukcje były bronią namiastkową, „Ersatzwaffe”, wyrazem słabości a nie potęgi Niemiec. Jako ciekawostkę można wspomnieć, że i Polacy mieli swój wkład w modernizacje Leuchtpistole – w czasie Powstania Warszawskiego używano na Starym Mieście rakietnicy przystosowanej do wystrzeliwania naboi karabinowych. Dziś można ją oglądać w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Witold Głębowicz

Zobacz również:
[word= Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych ]Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych [/word]
[word=Kampfpistole]Kampfpistole[/word]
[word=Leuchtpistole]Leuchtpistole[/word]
[word=Leuchtpistole 42]Leuchtpistole 42[/word]
[word=Sternsignalpistole Doppelschuss Sld]Sternsignalpistole Doppelschuss Sld[/word]
[word=Sturmpistole]Sturmpistole[/word]