Przekrój pistoletu samopowtarzalnego wz.33, ukazujący wewnętrzne mechanizmy oraz zasadę działania. Podstawowymi częściami są: zamek, szkielet, mechanizm uderzeniowo-spustowy, lufa, urządzenie powrotne, magazynek.

Prawa płaszczyzna zamka i szkieletu z licznymi wycięciami, ukazującymi m.in. mechanizm uderzeniowo-spustowy, sprężynę spustu, urządzenie powrotne, oraz wnętrze lufy i komory nabojowej (przeciętych wzdłużnie). Grzbiet lufy także z wyciętymi otworami odsłaniającymi iglicę oraz sposób ryglowania broni (wycięcia ryglowe wewnątrz zamka i dookolne pierścienie lufy). Z lewej strony zamka i szkieletu tylko pojedyncze wycięcia w metalu. Okładki chwytu wykonane z tworzywa sztucznego, także z wycięciami (dwa z lewej, cztery z prawej); lewa zawiera wytłoczone logo wytwórni – FB wpisane w odwrócony trójkąt, prawa stylizowane PW (pistolet wojskowy), także wpisane w odwrócony trójkąt. Magazynek z 8 nabojami kaliber 7,62 mm, ze zbitymi spłonkami i przewierconymi łuskami. Grzbiet magazynka posiada 8 okrągłych wycięć, z prawej strony wycięcie odsłaniające sprężynę podajnika.

Pistolet wojskowy wz.33 to produkowany w Polsce na licencji od 1947 r. radziecki pistolet TT wz.33. Został on opracowany na przełomie lat 20. i 30. XX wieku przez Fiodora Tokariewa i wprowadzony do uzbrojenia Armii Czerwonej pod oznaczeniem wz.1933. Konstrukcję oparto na rozwiązaniach Browninga (przede wszystkim sposób ryglowania). Broń dostosowana została do naboju 7,62 x 25 mm.

Michał Mackiewicz