Krótka broń palna mimo, że powstała już w XVI wieku, bardzo długo stanowiła uzbrojenie jedynie kawalerzystów. Wożona była w olstrach – futerałach – zamocowanych do siodła. Ze względu na konieczność ładowania po każdym strzale, z reguły używano pistolety parami.
Przykładem żołnierskiej boni tego jest pochodzący z początku XIX wieku francuski pistolet wzoru AN XIII (tj. wprowadzony w roku trzynastym kalendarza rewolucyjnego). Był to pistolet gładkolufowy, skałkowy, z łożem z orzecha, posiadający pobojczyk umieszczony w kanale pod lufą. Wadą tej broni – oprócz małej szybkostrzelności – była mała celność i zasięg strzału. Przyjmuje się, że maksymalna odległość skutecznego strzału nie była większa niż 25 metrów. Jednak celny strzał był możliwy na maksymalnie połowę tego dystansu. Pomiędzy rokiem 1806 a 1819 wyprodukowano około 150 000 par tej broni (300 000 egzemplarzy). Pistolet był używany powszechnie w wojskach francuskich epoki napoleońskiej, jak również przez pułki polskie.

Dane techniczne:
Kaliber kuli: 16,54 mm
Długość: 35 cm
Waga: 1,26 kg
Szybkostrzelność: 2-3 strzały /min.

Marcin Ochman