Broń biała o prostej głowni wywodząca się w prostej linii z miecza. Istotną różnicą w stosunku do protoplasty była jej jednosieczność i rozbudowana, często koszowa rękojeść. Pałasze stały się ulubioną bronią ciężkiej kawalerii typu zachodnioeuropejskiego i przetrwały praktycznie do końca jej istnienia.
Jedną z najdoskonalszych form tej broni są francuskie pałasze z początku XIX wieku. W tym okresie za sprawą Napoleona nastąpił renesans jazdy uderzeniowej – kirasjerów – której zadaniem było przełamywanie w pełnym galopie szyków nieprzyjaciela zwartą masą ludzi i koni. Ich podstawową bronią były pałasze o długiej, masywnej głowni zdatnej do zadawania pchnięć ale i do cięcia. Broni, dzięki swym rozmiarom pozwalała dosięgnąć kawalerzystę uzbrojonego w szablę nim ten zadał cięcie, jak również przeszyć piechura nawet, gdy ten rzucił się na ziemię. Często jeden cios zadany ciężkim pałaszem rozstrzygał starcie. Mimo, iż broń tę stworzono dla kawalerii, po pewnym treningu można jej było używać także w walce pieszej. Obrona polegała na utrzymaniu przeciwnika na dystans i wykonywaniu zasłon, po których następował cios.

Marcin Ochman