Nowa siedziba Muzeum Wojska Polskiego w Cytadeli Warszawskiej

Oznaka określana powszechnie mianem „Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej.
Oznakę na czapkę garnizonową (Edelweissabzeichen der Schirmmütze) wykonywano w kształcie kwiatu szarotki. Początkowo tłoczono ją w aluminium, później w cynku i innych metalach. Płatki kwiatu posrebrzano, a pręciki pozłacano. Oznaka o średnicy około 30 mm miała dolutowane z tyłu dwa pierścienie z drutu do mocowania, później dolutowywano dwa wąsy z drutu. Oznaka tej odmiany była noszona poniżej godła państwowego, a powyżej kokardy.
Oznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi (58 x 44 mm). Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki.
Trzecia odmiana oznaki (Edelweissärmelabzeichen) była haftowana jedwabną nitką – szarotka białą, pręciki żółtą, łodyga i liście zieloną – na owalnej, o wymiarach 60 x 50 mm, podkładce z ciemnego niebiesko-zielonego sukna. Dookoła wizerunku kwiatu umieszczano bordiurę w postaci liny wspinaczkowej. W czasie wojny, od 1940 r. tło zmieniono na szarozielone. Oznakę tego typu naszywano na prawym rękawie kurtki mundurowej, 16 cm poniżej jego wszycia.

Mariusz Skotnicki

Skip to content