Odznaka ustanowiona przez marszałka Rzeszy Hermanna Göringa, głównodowodzącego Luftwaffe, w dniu 31 marca 1942 r. Wykonywano ją w kształcie posrebrzanego wieńca ze stylizowanych liści dębowych. W wieńcu znajdował się wizerunek pozłacanej chmury i uderzającego z niej pioruna. Na tle chmury umieszczono posrebrzany wizerunek orła trzymającego w szponach swastykę. Wysokość odznaki wynosiła 56 mm, szerokość 43 mm. Odznakę ustanowiono „….mając na względzie (…), że sytuacja wojenna wymaga również aktywnego uczestnictwa w działaniach lądowych od jednostek Luftwaffe…”. Mogli ją otrzymać żołnierze wojsk lotniczych „za znakomite osiągnięcia w walce naziemnej”. Dotyczyło to osób walczących w pierwszej linii, w czasie działań bojowych toczonych podczas trzech różnych dni.
W 1943 r. kilkakrotnie rozszerzono prawo otrzymywania odznaki – od 28 stycznia przysługiwała ona także oficerom i żołnierzom jednostek sanitarnych, 22 lutego dopuszczono możliwość nadawania jej pośmiertnie, a od 30 lipca nadawano odznakę oficerom i żołnierzom jednostek łączności. 6 września 1944 r. dowództwo Luftwaffe rozszerzyło prawo do dekoracji również na załogi dział szturmowych.
10 listopada 1944 r. wprowadzono kolejne klasy odznaki za 25-, 50-, 75- i 100-krotne spełnienie formalnych wymagań, niezbędnych do jej nadania. Trudno jednoznacznie przesadzić, czy takie odznaki były faktycznie nadawane w ostatnich miesiącach wojny.
Odznakę noszono z lewej strony kurtki mundurowej, pośrodku kieszeni. W przypadku posiadania Krzyża Żelaznego I klasy odznakę przypinano poniżej niego.

Mariusz Skotnicki