W maju roku 1830, po przeszło roku uzgodnień, został wprowadzony w życie dekret Mikołaja I o ustanowienia znaku honorowego. Nagradzano nim oficerów i urzędników, którzy pełnili nieskazitelnie długoletnią służbę; potwierdzoną urzędowo Jakiekolwiek wyroki sądowe dyskwalifikowały wszelkie starania o nią, podobnie jak nowe pozbawiały prawa do jej noszenia. Odznakę posiadała wersje za 15, 20, 25, 30, 35, 40, 45 i 50 lat wysługi. Gdy zbiegiem lat udekorowany nabywał uprawnień do odznaki wyższego stopnia, musiał zwrócić poprzednią. Po jego śmierci powinna zaś to uczynić rodzina. W zamian najbliżsi otrzymywali trzymiesięczne pobory zmarłego lub więcej.
Dekorację zasłużonych oficerów i urzędników miano dokonywać w rocznicę koronacji cara na króla Polski, 24 maja każdego roku. Odznaki rozdano jednak tylko raz – w maju 1830 roku. Pośród kilkuset udekorowanych pułkownik Józef Seydlitz, dowódca Korpusu Inwalidów i Weteranów, jako jedyny otrzymał znak za pięćdziesięcioletnią nieskazitelną służbę.
Odznaka miała formę wieńca laurowego nałożonego na prostokątna klamrę, wewnątrz umieszczano odpowiednią cyfrę rzymską odpowiadającą latom służby. Miała być noszona na mundurze. Wojskowi nakładali ją na wstążkę Orderu Wojskowego Virtuti Militari, a osoby cywilne – Orderu Świętego Stanisława.

Wymiary: 27 x 33 mm

Marcin Ochman

Zobacz także:

[word=Medal „Za dosłużone wciąż 18 lat w iednymże regimencie”]Medal „Za dosłużone wciąż 18 lat w iednymże regimencie”[/word]