Odznaka ustanowiona 5 listopada 1936 r. rozkazem głównodowodzącego Luftwaffe, marszałka Rzeszy Hermanna Göringa (rozkaz opublikowano 16 listopada 1936 r.). Warunkiem jej otrzymania przez żołnierza służby czynnej i rezerwy było ukończenie kursu spadochronowego i wykonanie w jego trakcie 6 skoków ze spadochronem. Pierwsze nadania odbyły się 15 grudnia 1936 r.
Odznaka ażurowa, w kształcie owalnego wieńca z umieszczoną na nim sylwetką pikującego orła. Wieniec w kształcie stylizowanych liści – z prawej strony dębowych, a z lewej laurowych – wykonany był z białego metalu wykańczanego na srebrzystoszaro. Wizerunek orła trzymającego w szponach swastykę wykonywano z pozłacanego brązu; jego krawędzie i swastyka były polerowane. W czasie wojny odznakę sporadycznie wykonywano z tzw. szajmetalu. Zgodnie z przepisami wymiary odznaki powinny wynosić: w pionie około 53 mm, a poziomie 41,5 mm.
Odznakę wolno było nosić tylko do munduru, pośrodku lewej strony kurtki mundurowej. W przypadku posiadania przez oficera lub żołnierza Krzyża Żelaznego I klasy odznakę należało nosić poniżej. Od 1941 r. odznakę mogli otrzymywać także urzędnicy wojskowi, a od 1944 r. także żołnierze spoza wojsk spadochronowych.

[b]Odznaka w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego[/b]

W zbiorach muzeum znajduje się od 1991 r. odznaka strzelca spadochronowego Luftwaffe, zdobyta przez jednego z oficerów 2. Korpusu Polskiego w czasie walk we Włoszech w latach 1944-45.

Mariusz Skotnicki