W okresie międzywojennym odznaki pamiątkowe były znakiem mającym podkreślać więzy łączące osobę noszącą odznakę z daną formacją. Broń pancerna była rodzajem wojsk nawiązującym do dawnej ciężkiej jazdy przełamującej symbolem tych oddziałów był znak pancerny zatwierdzony do użytku 3 listopada 1932 roku – Dz. Rozk. MSWojsk. nr 20, poz. 255. Odznaka o wymiarach 40×35 mm ma postać uskrzydlonego ramienia w zbroi trzymającego miecz na tle zębatego koła. Wykonawcą srebrnych odznak oficerskich był warszawski grawer Wiktor Gontarczyk w srebrzonym tombaku dla podoficerów i szeregowych wykonywał również Stanisław Reising z Warszawy. Odznaka ta była nadawana przez Ministra Spraw Wojskowych na wniosek Dowódcy Broni Pancernej. Zgodnie z regulaminem noszono ją na środku lewej piersi 1 cm nad linią pierwszego guzika. Odznaka zastąpiła nadawaną wcześniej oficerom broni pancernej odznakę pamiątkową oficera czołgów. Znak pancerny stał się również elementem umieszczanym na sztandarach zamiast cyfry pułku, proporcach strzeleckich i proporcach nagrodowych oraz odznakach pamiątkowych oddziałów broni pancernej. Odznaka nadawana była później również w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Znak pancerny na zachodzie wykonywany był przez firmę Kirkwood and Son z Edynburga oraz firmę Steinhauer z Lüdenschein.

Michał Pacut