Odznaka ustanowiona 10 stycznia 1941 r. rozkazem głównodowodzącego Luftwaffe, marszałka Rzeszy Hermanna Göringa. Autorem projektu był Wilhelm Ernst Peekhaus z Berlina. W centrum ażurowej odznaki znajduje się wizerunek armaty przeciwlotniczej kal. 88 mm, z obu stron otacza ją owalny wieniec ze stylizowanych liści dębowych, a w górze nad działem widoczny jest orzeł Luftwaffe ze swastyką w szponach. Całość odznaki posrebrzana. Na rewersie znajduje się pionowo przymocowana na zawiasie szpilka z uszkiem, służąca do przypinania odznaki do munduru. Zgodnie z przepisami wysokość odznaki powinna wynosić ok. 55 mm, a szerokość ok. 45 mm (rozpiętość skrzydeł orła ok. 40 mm, wysokość ok. 30 mm). Początkowo odznaki dostarczała firma grawerska C. E. Juncker z Berlina, później także inne niemieckie firmy. Odznakę noszono pośrodku lewej strony kurtki mundurowej.
Prawo do otrzymania odznaki mieli żołnierze jednostek artylerii przeciwlotniczej za wybitne, ściśle określone osiągnięcia bojowe. Mogły ją również całe pododdziały. Zasadniczym warunkiem było uzyskanie przez ciężkie lub lekkie baterie 5 zestrzeleń nieprzyjacielskich samolotów. Odznakę można było nadawać także za co najmniej trzykrotny udział w walce naziemnej lub morskiej, połączony ze zniszczeniem ważnych celów, np. czołgów, bunkrów lub jednostek pływających.
Odznakę otrzymywali nie tylko artylerzyści, ale i żołnierze jednostek reflektorów przeciwlotniczych. Aby tak się stało musieli, współdziałając w 15-20 różnych akcjach bojowych z artylerią przeciwlotnicza lub myśliwcami nocnymi, przyczynić się do zniszczenia 5 samolotów wroga.

[b]Zbiory Muzeum Wojska Polskiego[/b]

W zbiorach MWP znajduje się od 1961 r. odznaka sygnowana na rewersie: „FEC. OTTO PLACZEK BERLIN / AUSF. C.E. JUNCKER BERLIN”. Przekazano ją ze zbiorów Instytutu i Muzeum im. Generała Władysława Sikorskiego przechowywanych w miejscowości Banknock w Wielkiej Brytanii.

Mariusz Skotnicki