Po rewolucji Lutowej w Rosji i rozluźnieniem dotychczasowych ograniczeń powstały warunki do formowania na większą skalę jednostek złożonych wyłącznie z Polaków. Pod wpływem uchwały Zjazdu Wojskowych Polaków, który odbył się w czerwcu 1917 roku w Piotrogrodzie, rozpoczęto przygotowania do powołania w Korpusu. Formowany był on od sierpnia tego roku na Białorusi w oparciu o kadry Dywizji Strzelców Polskich. Pod koniec roku była to już duża jednostka, licząca blisko 29 tysiące żołnierzy. Na jej czele stał generał Józef Dowbór-Muśnicki. Narastający chaos w Rosji, którego apogeum był październikowy zamach stanu dokonany przez Bolszewików, wstrzymał prace organizacyjne. Polskie jednostki stacjonujące w rejonie Bobrujska coraz częściej zmuszone były walczyć z usiłującymi je rozbroić oddziałami zrewolucjonizowanych żołnierzy i chłopów. Po wkroczeniu Niemców na Białoruś byt Korpusu został zagrożony. Początkowo uznano jego autonomię, potem jednak (po nieudanej próbie przejęcia nad nim kontroli przez POW) został w maju 1918 roku otoczony i zmuszony do złożenia broni. Żołnierze zostali zdemobilizowani.
Odznaka posiada formę prostego, srebrnego krzyża z nałożonym orłem wojskowym na dwóch skrzyżowanych szablach. Całość umocowana na owalnej podkładce z czarnego sukna.

Marcin Ochman