Napierśnik husarski w typie anima. Dwunastofolgowy, z wąskimi folgami od 7- 10 cm w formie długich pasów, które zachodzą na siebie od dołu do góry; łączonych ze sobą od wewnątrz przy pomocy skórzanych pasków i nitów. Dolna folga posiada wywiniętą krawędź. Na środku każdej folgi znajduje się załamanie, które przy złożeniu tworzy ość napierśnika. Na tej ości, przy każdej foldze, znajduje się nit mocujący. Kolejne dwa rzędy nitów biegną równolegle po lewej i prawej stronie. Sześć górnych folg krótszych, z zamocowaną do nich boczną osłoną wzmacniającą, również przynitowaną, która dopasowuje je do pach. Górna folga wygięta w delikatny łuk, z wywiniętą krawędzią. Przymocowane do niej dwie klamerki do zapinania pasków biegnących od naplecznika.

Waga: 8 kg

Husaria z II połowy XVI i początku XVII wieku wzorowała swoje uzbrojenie na jeźdźcach węgierskich, ale sama anima to wymysł włoskich płatnerzy z początku XVI wieku. Zdzisław Żygulski w „Husaria polska” nadmienia, że pod koniec XVI wieku Zygmunt II Waza sprowadził do polski pochodzącą z Bergamo rodzinę Cacci zajmujących się produkcją anim. Sugeruje, że mogli wywrzeć olbrzymi wpływ na popularność tego typu uzbrojenia na ziemiach polskich, tym bardziej, że dostarczała znaczne ilości hełmów i zbroi w latach 1609 – 1611 w czasie wojny z Moskwą.

Bibliografia:
1. Zdzisław Żygulski jun. „Husaria polska” , Warszawa 2000.
2. Konstanty Górski „Historia jazdy polskiej”, Kraków 1894.
3. Bronisław Gembarzewski „Husarze – ubiór, oporządzenie i uzbrojenie, 1500 – 1775” w: „Broń i Barwa” 1938 – 1939.
4. Radosław Sikora „Fenomen husarii”, Toruń 2003.

Jarosław Godlewski