W 1918 roku Polska po 123 latach powróciła na mapę Europy. Odzyskania niepodległości doczekało nieco ponad 3500 powstańców styczniowych. W 1919 roku żyjący weterani zostali uhonorowani przyznaniem pierwszego stopnia oficerskiego – mianowano ich podporucznikami, ponadto przyznano im pensje dożywotnią wypłacaną ze Skarbu Państwa. Dla powstańców styczniowych wprowadzono w 1922 roku charakterystyczne mundury. W roku 1938 gdy obchodzono 75 rocznicę wybuchu powstania żyło 53 weteranów, ostatni z nich zmarł 9 marca 1946 roku.
Ubiór weteranów składał się z:
Czapki – rogatywki z sukna barwy granatowej z takimże otokiem, z orłem wojskowym, który na piersi nosi złoconą literę W – Weteran, zaś na tarczy amazonek datę powstania 1863. Pod orłem na środku otoku umieszczono jedną gwiazdkę oznaczenie stopnia podporucznika. Rogatywka posiada wykonany z lakierowanej czarnej skóry daszek z okuciem i podpinkę.
Surdut w barwie granatowej z sukna czesankowego sięgający kolan zapinany na dwa rzędy guzików po sześć z każdej strony. Lewy brzeg surduta zachodził na prawy, górne brzegi ostro zakończone odginane ku przodowi tworzą wyłogi podszyte karmazynowym suknem. Z tyłu surdut posiada rozcięcie oraz dwa guziki mundurowe w stanie i dwa z zakładkach kieszeniowych. Surdut posiada kołnierz stojąco wykładany zapinany na dwie haftki. Na kołnierzu łapki grantowe z karmazynową wypustką oraz wężyk oficerski haftowany bajorkiem. Na mankietach karmazynowa wypustka. Na naramiennikach oprócz gwiazdki oznaki stopnia podporucznika widnieje haftowany bajorkiem rok wybuchu powstania 1863, na piersi widoczne odznaczenie Krzyż Niepodległości z Mieczami. Spodnie granatowe z karmazynowymi wypustkami.
Poza widocznymi elementami dopełnieniem stroju był płaszcz dwurzędowy zapinany na sześć guzików. Lewy brzeg zachodził na prawy. Z tyłu pleców znajdowała się fałda spinana za pomocą patki. Kołnierz płaszcza wykładany; z boku umieszczono dwie skośne kieszenie. Na naramiennikach oznaki stopnia.

Michał Pacut