Obiekt wykopaliskowy, bardzo silnie skorodowany, koniec głowni ułamany (względnie zjedzony przez korozję)

Miecz o głowni obosiecznej, zwężającej się symetrycznie w kierunku sztychu, z pojedynczym zbroczem sięgającym pierwotnie zapewne 2/3 długości głowni. Jelec prosty krzyżowy, w przekroju prostokątny, z nieznacznie rozszerzonymi końcami. Trzon płaski, zwężający się symetrycznie ku głowicy. Głowica dyskoidalna, bardzo masywna, ciężka, utrzymywana na trzonie poprzez zaklepanie jego końca. 6 cm poniżej nasady, na zbroczu wybity znak miecznika, prawdopodobnie (stan zachowania uniemożliwia pewną interpretację) w formie krzyża św. Andrzeja, którego podstawę stanowi odwrócona litera V o rozchylonych ramionach.
Ślady na trzpieniu, tuż przy nasadzie świadczą, iż był dokuwany do głowni (naprawa?). Wykonano to starą metodą kowalską (skuwanie na tzw. hycel), bez wątpienia w epoce.

Wymiary: długość – 99 cm, długość głowni – 73 cm, szerokość głowni u nasady – 5,2 cm, długość trzpienia (do głowicy) – 20 cm, waga 1,61 kg

Poprzez analogię, a także ogólne proporcje broni, a zwłaszcza ciężar głowicy stwierdzić należy, iż brakujący fragment głowni mierzyć musiał, co najmniej kilkanaście centymetrów.

Wg typologii R.E. Oakeshotta miecz zaliczyć należy do typu XIIIa (lub XVIa), H1, 1 (głownia, głowica, jelec). Wskazują na to ogólne proporcje broni, niewątpliwie długa, masywna głownia z wydatnym sztychem (mimo, iż sztych się nie zachował, o jego kształcie świadczy pośrednio forma głowni), długi, dwuręczny trzon, oraz dyskoidalna, bardzo ciężka głowica. Jest to typ bardzo licznie (w stosunku do innych) znajdowany na terenach Polski, reprezentowany przez kilkadziesiąt egzemplarzy, należy do tzw. „wielkich mieczy”. Pojawienie się tej broni związane było z rozwojem uzbrojenia ochronnego (pancerz kolczy wzmacniany elementami płytowymi); miecze Typ XIIIa sposobne były w równym stopniu do cięcia, jak i ciosów sztychem.

Michał Mackiewicz