Obiekt wykopaliskowy, skorodowany

Miecz o głowni obosiecznej, szerokiej, lekko zwężającej się przy samej nasadzie. Zbrocze obustronne, ciągnie się na ¾ długości głowni, przy czym początek bierze już na trzpieniu; krawędzie tnące symetrycznie zbiegające się w kierunku dobrze wyodrębnionego sztychu. Jelec prosty, w przekroju kolisty, zwężający się w kierunku końców ramion. Trzon płaski, bardzo krótki i szeroki, wyraźnie zwężający się dopiero przy głowicy. Głowica zbliżona kształtem do półokręgu, niezbyt masywna, płaską podstawą skierowana do góry, szersza w miejscu otworu na trzon. Głowica utrzymywana na trzonie poprzez zaklepanie jego końcówki. Zarówno jelec, jak i głowica noszą wyraźne ślady srebrnej inkrustacji.

Wymiary: długość – 95 cm, długość głowni – 81 cm, szerokość głowni u nasady – 4,4 cm , waga – kg

Miecz zakupiony został do zbiorów muzeum w 1976 roku. Według sprzedającego zabytek wyorany został na polu na terenie Nowego Dworu Gdańskiego.

Zabytek niepublikowany

Niezwykle interesująca w tym mieczu jest głowica, która formalnie nie została uwzględniona w typologii R.E. Oakeshotta. Przypomina ona nieco typ N, a zwłaszcza odwrócony typ A. W swojej książce: Records of the Medieval Swords (The Boydell Press, Woodbridge, 1991) publikuje on dwa zbliżone miecze (ss. 49, 50), o bardzo podobnych głowicach, które przypisuje do typu A. Oba miecze zaklasyfikowane są do Typu X. Biorąc pod uwagę egzemplarz z MWP i pewne charakterystyczne cechy, jak zbrocze zachodzące na trzpień, bardzo krótki trzpień i ogólne proporcje, miecz zaliczyć wypada do Typu XII i datować na wiek XII, początek XIII. Jest to broń sposobna zarówno do zadawania cięć, jak też, z uwagi na stosunkowo dobrze wyodrębniony sztych, do pchnięć.

Michał Mackiewicz