Miecz z II poł. XIV wieku; miejsce znalezienia nieznane

Obiekt wykopaliskowy, mocno skorodowany

Miecz o głowni obosiecznej, smukłej i krawędziach symetrycznie zwężających się w kierunku wydatnego sztychu. Głownia pozbawiona zbrocza, w przekroju sześcioboczna w części górnej i czworoboczna u dołu. Jelec krzyżowy, w przekroju prostokątny, o końcach ramion lekko nachylonych ku głowni. Trzon długi (półtoraręczny), wąski, w przekroju prostokątny, zwieńczony masywną głowicą w formie spłaszczonego koła o okrągłych wgłębieniach na płaszczyznach bocznych.

Wymiary: długość – 105 cm, długość głowni – , szerokość głowni u nasady – , waga – 1,34 kg

W zbiorach muzeum od 1951 roku

Zabytek niepublikowany

Wg typologii R.E. Oakeshotta miecz należy zaliczyć do Typu XVII, H2, 1 (głownia, głowica, jelec). Jest to broń predysponowana zdecydowanie do zadawania pchnięć, chociaż nie pozbawiona możliwości cięcia. Pojawienie się mieczy tego typu było wypadkową rozpowszechnienia się zbroi płytowej. Wydatny, wąski sztych umożliwiał penetrację szczelin w ówczesnych osłonach ciała. W Polsce miecze te reprezentowane są przez kilkanaście egzemplarzy, datowanych na okres od drugiej ćwierci wieku XIV do pierwszej ćwierci XV. Młodsze egzemplarze charakteryzują się kielichowatą głowicą, wobec czego opisywany egzemplarz należy datować na długą połowę XIV wieku. Niemal identyczny w formie miecz (głowica pozbawiona jest jedynie owalnych wgłębień), opublikowany przez Oakeshotta, znajduje się w Museum of Art w Filadelfii; datowany jest na lata 1360-1390.

Michał Mackiewicz