Zabytek wydobyty z ziemi, pokryty na całej powierzchni licznymi wżerami pokorozyjnymi, pozbawiony okładziny trzonu. Miejsce znalezienia nieznane

Głownia prosta, obosieczna, zaopatrzona w wąskie zbrocze ciągnące się do około połowy długości i przechodzące następnie w wyraźną grań (głownia romboidalna w przekroju) inkrustowaną mosiężnym drucikiem. Krawędzie tnące na całej długości równomiernie zbiegają się w kierunku wydatnego sztychu (końcówki brak). Jelec krzyżowy z bocznym obłękiem. Ramiona jelca mocno pochylone w kierunku głowni, o końcach spłaszczonych i wydatnie rozszerzonych pionowo, ozdobionych poprzecznymi nacięciami i owalnymi wgłębieniami. Obłęk dokuty do jelca, masywny, ozdobiony ułożonymi naprzemiennie nacięciami poprzecznymi i skośnymi. Trzon wąski, półtoraroczny, prostokątny w przekroju zakończony głowicą. Głowica gruszkowata z promienistymi nacięciami. Na zewnętrznej powierzchni głowni znak miecznicy w postaci nabijanego mosiądzem wilka pasawskiego

Długość całkowita – 107 cm, długość głowni – 86 cm, szerokość głowni u nasady 4 cm

Egzemplarz niezwykle ciekawy w kontekście ewolucji broni siecznej. Ilustruje bowiem początek procesu zmiany oprawy rękojeści, która w okresie rozkwitu renesansu nabierze form rozbudowanych i skomplikowanych, z systemem kabłąków, obłęków i oślich podków. Jest to broń wybitnie bojowa, kawaleryjska, używana m.in. przez ciężkozbrojnych kopijników. Dzięki wydatnemu, ostremu sztychowi znakomicie przystosowana do penetracji wąskich szczelin w pełnych płytowych zbrojach, choć nie pozbawiona możliwości przełamujących cięć.

Michał Mackiewicz