Po wprowadzeniu do produkcji MG08/15 rozpoczęto w końcu 1916 roku wytwarzanie jego lotniczej wersji w arsenale w Spandau. Przez dwa lata do końca wojny dostarczono wojsku 23000 sztuk. Broń ta posiadała własną numerację, niezależną od lądowej wersji MG08/15.
Główne różnice w stosunku do pierwowzoru to: powietrzne chłodzenie lufy – w jej osłonie wykonane były liczne owalne otwory. Broń pozbawiona była kolby, chwytu pistoletowego oraz wyposażona była w uproszczone przyrządy celownicze – muszka była wykonana w postaci pierścienia średnicy 5 cm . Ponieważ normalnie do przeładowania broni konieczne były dwie ręce, w karabinie lotniczym konieczne było przystosowanie go do obsługi jedną ręką – rozwiązaniem było urządzenie produkowane przez firmę C. Lindstrom, w którym zastosowano mechanizm za pomocą którego broń jednocześnie ładowano i napinano zamek. Zastosowano także licznik strzałów umożliwiający szybką orientację co do zapasu amunicji. W celu umożliwienia prowadzenia ognia przez obracające się śmigło samolotu wprowadzono synchronizację broni z jego obrotami. Synchronizator systemu Anthona Fokkera, holenderskiego konstruktora w służbie niemieckiej, powodował odłączenie spustu w momencie gdy śmigło znajdowało się na wprost wylotu lufy.
Witold Głębowicz