Wraz z wybuchem I wojny światowej niemieckie siły zbrojne zaczęły zdobywać doświadczenia związane z użyciem broni maszynowej. Szybko okazało się, że ciężkie karabiny maszynowe nie w pełni przystosowane są do nowych warunków w jakich przyszło toczyć działania wojenne. Wojna pozycyjna wymusiła zastosowanie w ckm Maxim 08 pomocniczych podstaw, które ułatwiały ich użycie w okopach. Rozwiązanie to nie zmieniało jednak faktu, że Maxim 08 pozostał ciężkim karabinem maszynowym, który nie mógł towarzyszyć piechocie w czasie ataków ani błyskawicznie zmieniać pozycji w przypadku wykrycia stanowiska przez nieprzyjaciela.
Niedocenianie znaczenia lekkich karabinów maszynowych w okresie poprzedzającym I wojnę światową skutkowało tym, że Niemcy nie mieli nawet odpowiednich prototypów, których produkcję mogliby by podjąć w czasie wojny. W związku z narastającą potrzebą wyposażenia oddziałów w lekką broń maszynową w 1915 powołano grupę projektantów i inżynierów, której zadaniem było rozwiązanie tego problemu. Pracom przewodniczył major Friedrich von Merkatz. Zwyciężyła koncepcja, by nowy karabin wymagał jak najmniejszych inwestycji w zakresie przygotowania do produkcji oraz by możliwe było szybkie przeszkolenie żołnierzy. Dlatego też zdecydowano się na przekonstruowanie ciężkiego karabinu maszynowego MG 08 w ten sposób, by uczynić jego konstrukcję na tyle lekką, by można go używać jako broni ręcznej. W tym celu dokonano następujących zmian: zastosowano lżejszą komorę zamkowa o cieńszych ściankach i zmienionym kształcie, przypominającym w zarysie literę „s”, zachowano chłodzenie wodne ale zmniejszono pojemność chłodnicy z 4 do 2,8 litra. Broń wyposażono w chwyt pistoletowy, kolbę i dwójnóg. W ten sposób powstał „lekki” karabin maszynowy oznaczony jako MG 08/15. Jego masa bojowa (z wodą w chłodnicy, dwójnogiem i bębnem z amunicją) spadła do 22 kilogramów, co stanowiło znaczący postęp wobec dotychczasowej masy MG 08, który gotowy do akcji ważył wraz z podstawą sporo ponad 50 kg.
W założeniu MG 08/15 miał być bronią szeroko rozpowszechnioną – w każdym plutonie miały być dwie sztuki, w kompanii 6 a w pułku 72. W toku wojny okazało się że produkcja jest niewystarczająca i w rzeczywistości większość z niemieckich pułków do 1918 roku nie osiągnęła stanu etatowego 72 karabinów. Przeważnie dysponowano jednym karabinem w plutonie. W końcu 1917 roku MG 08/15 przydzielono także niektórym oddziałom artylerii, gdzie miały służyć do obrony baterii przed atakami z niewielkiego dystansu. Proporcje MG 08/15 do MG 08 w jednostkach armii cesarskiej wynosiły początkowo 4 do 1. W 1918 było to już 5 MG 08/15 w stosunku do 2 Mg 08.
Pierwsze zastosowanie bojowe 08/15 ujawniło wady broni: karabin był zasilany ze standardowej ciągłej taśmy parcianej 250 nabojowej, co powodowało konieczność rozładowywania broni przy każdej zmianie stanowiska. W celu uproszczenia tej procedury MG 08/15 zaczęto wyposażać w dłuższą łapkę suwaka taśmy, skutkiem czego udało się zrealizować rozładowywanie broni przez jednego żołnierza. Po ponownym zajęciu pozycji należało broń załadować – było to mocno utrudnione w przypadku, gdy ładowano do broni taśmę częściowo już wystrzeloną, która zahaczała o wewnętrzne części broni. Cała ta procedura wykluczała jednak szybką zmianę pozycji czy też towarzyszenie nacierającej piechocie. Konstruktorzy rozwiązali ten problem wprowadzając bęben nabojowy, oficjalnie zwany Patronnenkasten 16 (spotyka się też nazwę Patronnentrommel 16) mocowany na zaczepie z prawej strony broni. W bębnie znajdowała się specjalna, krótsza, 100 nabojowa taśma parciana. Do każdego egzemplarza 08/15 przewidziane były dwa takie bębny umieszczane w drewnianej skrzynce transportowej.
Wadą MG 08/15 była niska celność wynikająca ze złego usytuowania miejsca mocowania dwójnogu, które znajdowało się niemal w połowie długości broni. Skutkiem tego broń chybotała się, co było jeszcze dodatkowo potęgowane przez falowanie wody w chłodnicy. Do końca wojny używano dwu rodzajów dwójnogów – pierwszy z nich, standardowy, wprowadzony w 1916 roku wykonywany był z tłoczonej blachy. Drugim rodzajem podstawy był dwójnóg do wprowadzonego w 1918 roku karabinu przeciwpancernego Mauser kal. 13 mm, wykonywany z rurek stalowych. Podstawa ta była używana także do MG 08/15.
W celu szybkiego dostarczenia wojsku dużych ilości nowego karabinu produkcję MG 08/15 usytuowano w siedmiu fabrykach (w nawiasach podano liczbę wyprodukowanych egzemplarzy): Gewehrfabrik Erfurt (33 000); Rheinische Maschinen & Metallwaren Fabrik, Sömmerda (7 000); Maschinen Fabrik Augsburg – Nürnberg (M.A.N.) Nürnberg (14 000); Siemens & Halske (S & H) Berlin (13 000); J.P. Sauer & Sohn, Suhl (11 000); Gewehrfabrik Spandau (50 000) i Deutsche Waffen und Munitions Fabriken (D.W.M.F.) Berlin (2 000). W sumie wyprodukowano 130 000 sztuk 08/15.
Największym producentem był państwowy arsenał w Spandau – jego wyroby jako pierwsze w dużej ilości pojawiły się na polach bitew i jako pierwsze dostały się w ręce aliantów. Stąd też Brytyjczycy nadali swoją nazwę „Spandau” lekkiemu karabinowi 08/15 w odróżnieniu od „Maxima”, jak nazywali ciężki karabin MG 08. Sama nazwa przetrwała zresztą sam karabin – jeszcze w czasie II wojny światowej Brytyjczycy nazywali MG 34 i MG 42 – „Spandau”.
W karabiny 08/15 uzbrojone były także pierwsze niemieckie czołgi A7V, na pokładach których znajdowało się po sześć sztuk tej broni.
Po przegranej wojnie Niemcy musiały zredukować swą armię do 100 000 żołnierzy uzbrojonych 861 ciężkich i 1475 lekkich karabinów maszynowych, spośród których 1134 egzemplarze były wzoru 08/15.
W Reichwehrze dopiero w 1924 roku dokonano formalnego podziału karabinów maszynowych na ciężkie i lekkie – w rezultacie MG 08 stał się sMG 08 (gdzie s oznacza schwere – ciężki) a MG 08/15 lMG 08/15 (l oznacza leichte – lekki).
W okresie międzywojennym Niemcy dokonali modernizacji lMG 08/15, dzięki czemu broń ta przetrwała do czasów II wojny światowej. W pracach tych uwzględniono doświadczenia nabyte w czasie I wojny światowej. W przedniej części chłodnicy dodano drugi punkt do mocowania dwójnogu. Przeniesienie dwójnogu zmniejszyło kołysanie broni ale za to zwiększył się ciężar broni odczuwany przez strzelca. Pomimo tego zabieg ten był korzystny, gdyż zwiększyła się celność broni – możliwość prowadzenia celnego ognia zwiększyła się z 900 do 1200 metrów.
W ramach przystosowania lMG 08/15 do prowadzenia ognia przeciwlotniczego zaopatrzono karabiny w zaczep mocowania muszki kołowej na tylnej części chłodnicy, umiejscowiony przed korkiem wlewowym i przyłączem do węża parowego. Dla ułatwienia przenoszenia samej muszki kołowej dodano specjalne uchwyty na prawym boku komory zamkowej. Muszka współpracowała ze szczerbinką umieszczoną na odchylanym ramieniu, które w położeniu marszowym składało się na pokrywie komory zamkowej.
Zmodernizowano także kolbę – w jej górnej części wycięto gniazdo, w które wstawiono blaszaną olejarkę.W części egzemplarzy dokonano kolejnej modyfikacji kolby – wyposażono ja w zaczep bagnetowy mocujący ja do tylca komory zamkowej. Operacja ta umożliwiła łatwe odłączanie kolby, wskutek tego stała się możliwa łatwa wymiana lufy w pozycji leżącej.
W 1938 roku lMG 08/15 został wycofany z uzbrojenia piechoty. W uzbrojeniu Wehrmachtu przetrwał jednak do końca wojny jako broń drugoliniowych jednostek oraz uzbrojenie umocnień. W karabiny te uzbrojone były także jednostki policyjne.
MG 08/15 w Wojsku Polski
Karabiny 08/15 od samego początku niepodległości towarzyszyły naszym żołnierzom, nie tylko jako broń piechoty ale też i w najnowocześniejszych rodzajach wojsk – w 1920 roku wyprodukowano w Warszawie 16 samochodów pancernych na podwoziu Forda T – ich uzbrojenie stanowiły karabiny maszynowe MG 08/15.
Odrodzone Wojsko Polskie w 1922 roku dysponowało 3400 egzemplarzami broni tego typu. W wyniku intensywnie prowadzonych zakupów stan ten zwiększył się w 1923 roku do 4528 sztuk i 7775 w 1934 roku. Po kasacji zużytych egzemplarzy w 1938 roku w służbie pozostawało jeszcze 7444 sztuk. Wraz z wprowadzaniem do uzbrojenia rkm-u wz. 1928 karabiny MG 08/15 przekazywane były z jednostek piechoty do artylerii, batalionów saperów i jednostek drugorzutowych. W 1932 roku MG 08/15 przydzielono pułkom ciężkiej artylerii jako broń do obrony baterii. Przed wybuchem II wojny światowej MG 08/15 trafiły na uzbrojenie Obrony Narodowej.
Sześć MG 08/15 znajdowało się na uzbrojeniu Westerplatte w dniu 1 września 1939 roku – z nich właśnie padły pierwsze strzały z broni maszynowej w obronie Polski.

Dane techniczne MG 08/15
Kaliber 7,9 mm
Nabój 7,9 x 57 Mauser
Długość 1400 mm
Długość lufy 720 mm
Masa własna MG 08/15 14 kg
Masa bojowa MG 08/15 21 kg
Masa lufy MG 08/15 1,8 kg
Masa zamka 0,765 kg
Masa dwójnogu MG 08/15 1,7 kg
Najniższy celownik 400 m
Najwyższy celownik 2000 m
Największa donośność 4400 m przy kącie podniesienia 34º
Prędkość początkowa pocisku 890 m/s
Szybkostrzelnośc teoretyczna 450-600 strz./min.
praktyczna 250-300 strz./min
Witold Głębowicz