Kurtka mundurowa wz. 1936 pułkownika Stafana Liszki wykonana z kamgarnu koloru khaki. Jednorzędowa zapinana na 7 guzików mundurowych z orłem wz. 1927. Na stojąco wykładanym kołnierzu, zapinanym na dwie haftki, wyhaftowany srebrnym bajorkiem wężyk oficerski oraz przymocowane proporczyki w barwach 6. pułku ułanów kaniowskich – błękitne z biały paskiem w środku – proporczyki wykonane zostały z tworzywa sztucznego prawdopodobnie we Włoszech po zakończeniu II wojny światowej. Rękawy wszywane zakończone wywiniętym zaokrąglonym mankietem. Na piersiach i poniżej stanu naszyte kieszenie zapinane na małe guziki mundurowe. Na naramiennikach oznaczenie stopnia pułkownika haftowane bajorkiem – dwie belki i trzy gwiazdki. Nad lewą kieszenią widoczne odznaczenia: Order Virtuti Miltarii kl. IV i Order Virtuti Militarii kl. V. Podszewka kurtki w kolorze brązowym na prawej stronie kieszeń, na której umieszczona metka krawca z napisem: „Tel. 506-62 M.Goldberg Warszawa Nowy Świat 38”; we wnętrzu kieszeni apis czarnym tuszem : „PRIVAT”
Stefan Juliusz Maria Liszko (27 sierpnia 1892 – 24 stycznia 1991) – pułkownik Wojska Polskiego – w kampanii 1939 roku dowódca 6. pułku ułanów kaniowskich.
Pochodził z zaboru rosyjskiego W 1914 wstąpił do Legionów Polskich; służył w 2. szwadronie Legionów Polskich, który pod dowództwem rtm. Zbigniewa Dunin-Wąsowicza szarżował 13 czerwca 1915 roku pod Rokitną. Walczył następne w kampanii bukowińskiej i wołyńskiej. Po odzyskani niepodległości służył jako młodszy oficer w szwadronie konnym żandarmerii rtm. Henryka Tarło, który to połączeniu z szwadronem konnym Ziemi Lwowskiej „Wilki” stał się I. dywizjonem 3. pułku strzelców konnych i w czasie kampanii 1920 roku stanowił kawalerię dywizyjną 6. Dywizji Piechoty. W 1920 roku Stefan Liszko został mianowany rotmistrzem. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickej pełnił funkcje dowódcy szwadronu 5. pułku strzelców konnych. W roku 1927 jako major został przeniesiony na stanowisko kwatermistrza 26. pułku ułanów wielkopolskich; dwa lata później objął funkcje zastępcy dowódcy w 6. pułku ułanów kaniowskich. W roku 1930 został awansowany do stopnia podpułkownika i mianowany dowódcą ułanów kaniowskich. W 1937 roku otrzymał awans na pułkownika. Dowodził pułkiem w kampanii 1939 roku walcząc w Bitwie nad Bzura i obronie Warszawy. Następnie był jeńcem nienieckiego oflagu w Murnau; po oswobodzeniu w 1947 roku powrócił do Polski.

Michał Pacut