Kampfpistole stanowił prawdziwą broń służącą do wystrzeliwania różnego rodzaju granatów. W swej konstrukcji Kampfpistole różnił się od zwykłej rakietnicy jedynie gwintowaną lufą. Przewód lufy kalibru 23 mm był zaopatrzony w pięć grubych prawoskrętnych bruzd. To gwintowanie miało za zadanie zarówno nadawanie ruchu obrotowego pociskom jak i uniemożliwienie wystrzeliwania z Kampfpistole naboi przewidzianych do Leuchtpistole. Broń była wyposażona w umieszczony po lewej stronie szkieletu przyrząd celowniczy wyskalowany w stopniach i wyposażony w poziomicę. W zachowanych egzemplarzach przeważnie urządzenia tego brakuje. W celu optycznego odróżnienia Kampfpistole od Leuchtpistole oznaczano je literą Z wymalowaną fosforyzującą farbą na lewej stronie komory nabojowej. Wygląd litery Z był zależny od wytwórni w której powstała broń. Broń była produkowana w zakładach Waltera z oznaczeniem kodowym „ac” WaA 359, oraz w firmie B. Geipel /Erma z kodem „ayf” WaA 280.
Kampfpistole obarczony był jednak wadą wynikającą z jego konstrukcji wziętej wprost z Leuchtpistole – krótka lufa nie zapewniała wystarczającej celności dla wystrzeliwania granatów – rozrzut na dystansie 70 metrów wynosił 3 x 4 m.
Możliwe jest że część Kampfpistole powstała w wyniku przebudowy z Leuchtpistole polegającej na zastąpieniu gładkiej lufy lufą gwintowaną.
Wiadomo że Kampfpistole znajdowały się na uzbrojeniu załóg czołgów jako tzw. Nahverteidigungswaffe (broń do obrony bezpośredniej). Wystrzeliwano z nich granaty odłamkowe tzw. Nah-Brennzünder-Granate. Ich zadaniem było zwalczanie siły żywej przeciwnika znajdującej się martwym polu broni pokładowej czołgu. Granaty te miały tak ustawiony zapalnik czasowy, że eksplodowały 1-2 metry nad ziemią, rażąc odłamkami w promieniu 7 – 10 metrów.

Witold Głębowicz

Zobacz również:
[word= Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych ]Amunicja do niemieckich pistoletów sygnałowych [/word]
[word=Pistolety sygnałowe Wehrmachtu]Pistolety sygnałowe Wehrmachtu[/word]