Jan Stanisław Katki był drugim przedstawicielem rodziny Kątskich herbu Brochwicz, którzy piastowali stanowisko generała artylerii. Urodził się około 1685 roku. Lata młodzieńcze spędził na studiach za granicą i na służbie w oddziale muszkieterów Ludwika XIV. Już w 1702 roku widzimy go w Polsce, a konkretniej w Kamieńcu Podolskim, gdzie rozpoczął służbę w regimencie piechoty artylerii koronnej w randze kapitana. W maju tegoż roku otrzymał awans na majora. Na kolejny awans musiał czekać jednak aż do 6 października 1710 roku , kiedy to otrzymał od Augusta II Mocnego patent na pułkownika piechoty, co wiązało się w jego wypadku objęciem szefostwa jednego z regimentów pieszych. Pociągnęło to za sobą olbrzymie wydatki jakie musiał poczynić na jego utrzymanie, wydał blisko 70 tysięcy złotych. W latach 1712 – 1715 przebywał poza granicami kraju podróżując między innymi do Paryża, Wenecji oraz Turynu i Rzymu. Powrócił do kraju po zawiązaniu się konfederacji tarnogrodzkiej do której przystąpił. 29 grudnia 1716 roku otrzymał awans na pułkownika artylerii koronnej, a 19 lutego 1717 roku widzimy już go z patentem pułkownikowskim w nowo sformowanym regimencie piechoty artylerii koronnej szefostwa generała Zygmunta Jakuba Rybińskiego. Służba w tym oddziale nie była dla młodego Kątskiego szczęśliwym czasem co wynikało z wielkiej niechęci generała Rybińskiego do swojego podkomendnego, któremu zarzucał między innymi konfederacką przeszłość. W wyniku narastającego konfliktu szef regimentu utrudniał pułkownikowi Kątskiemu objęcie dowództwa nad pierwszym batalionem, a także blokował regularne wypłacanie żołdu. Sprawa ta ciągnęła się długo i spadkobiercy Kątskiego procesowali się do 1732 roku. 25 września 1720 roku otrzymał nominację na generała majora wojsk koronnych. Prawdziwy awans przyszedł jednak dopiero 16 marca 1726 roku, kiedy to objął stanowisko generała artylerii koronnej i szefostwo podległego mu regimentu pieszego. Zmarł w październiku 1727 roku. Pewnego rodzaju ciekawostką było wydanie za mąż córki Marianny za generała artylerii litewskiej Eustachego Potockiego.

Jarosław Godlewski