W okresie wojny trzydziestoletniej Szwecja importowała znaczne ilości broni z Niderlandów. Pośród niej znalazły się również duże ilości hełmów. Używane dość powszechnie przez piechotę zyskały dzięki swym własnościom tak duże uznanie, że zaczęto je wytwarzać również w Szwecji. W połowie XVII wieku spotkać je można było także w innych krajach (np. w Anglii).

Hełm o ciekawej konstrukcji stanowiący typ pośredni pomiędzy kapalinem i morionem. Dzwon wykonany jest z dwóch blach złączonych wzdłużnie. Spojenie tworzy niewielką grań chroniącą dodatkowo głowę. Dzięki temu podobnie jak w morionie ciosy zadane z góry łatwiej się ześlizgiwały lub więzły nie dochodząc dzwonu. Szerokie rondo, lekko opuszczone, nawiązuje do kapalinów osłaniając twarz, uszy i kark. Taka konstrukcja była szczególnie pożądana w walce z jazdą lub podczas szturmów, gdy przeciwnik mógł atakować z góry. Uszy dodatkowo osłaniają ruchome policzki kryjące skronie.
Hełm ozdobiony jest wypukłościami imitującymi nity oraz posiada z tyłu tulejkę do zamocowania pióropusza.

Wysokość całkowita 19 cm, szerokość ronda: z przodu i tyłu 8 cm, z boków 6 cm. Waga 1,17 kg.

Marcin Ochman