Lufa odlana ze spiżu, długość 62cm, kaliber 19mm. Lufa o gładkim kanale, w przekroju ośmiogranna, podzielona na dwie części. Przednia, delikatnie zwężająca się ku przodowi, posiada u samego wylotu wzmacniające, kielichowate rozszerzenie; u spodu, mniej więcej w połowie długości, znajduje się wydatny, trójkątny w formie, wydatny hak o tylnej krawędzi prostopadłej do osi lufy. Tylna część obrócona jest w stosunku do przedniej o 1/16, na górnej płaszczyźnie znajduje się panewka wraz z otworem zapałowym; w części dennej krótka tuleja, służąca pierwotnie do osadzenia drewnianego trzonu/ chwytu, którego brak. Przed panewką, tuż przed przejściem części tylnej w przednią znajdują się sygnatury – dwa lwy oraz dwanaście punc układających się w sześciokąt i romb. Oznaczenia te wskazują na ludwisarski warsztat lwowski.

Ręczna broń palna – rusznice i hakownice (zwane w polskich źródłach czasami „akownicami”) pojawiła się w Polsce w XIV wieku, jednak pierwsze poświadczone źródłowo jej użycie miało miejsce podczas Wojny Trzynastoletniej. Hakownica ze zbiorów Muzeum Wojska Polskiego jest najstarszym zachowanym w oryginale egzemplarzem ręcznej broni palnej pochodzącej z ziem Królestwa Polskiego. Została znaleziona we Lwowie na przełomie XIX/XX wieku.

Zobacz także:

[word=Średniowieczna ręczna broń palna] Średniowieczna ręczna broń palna [/word]

Michał Mackiewicz