Polski granatnik wz.36 stanowił broń piechoty przeznaczoną do prowadzenia ognia stromotorowego na dystansie od 100 do 800m. Broń strzelała przy stałym kącie podniesienia, odległość strzału określano poprzez regulację ciśnienia w lufie. Podstawowymi częściami granatnika są: lufa, kadłub, regulator gazowy, rura wydechowa, celownik, trzon zamkowy, przyrząd spustowy, poziomica, stopa oporowa i dwójnóg. Lufa o gładkim przewodzie, jej tylna część wkręcona jest w kadłub, który łączy główne części broni i stanowi jednocześnie przedłużenie lufy wraz z komorą gazową. Tylna część kadłuba połączona jest ze stopą oporową, natomiast od góry łączy się za pomocą gwintu z rurą wydechową i komorą regulatora gazowego (otwory w regulatorze i kadłubie pokrywają się). Wewnątrz komory regulatora znajduje się stożkowy zawór zakończony na zewnątrz pierścieniem nastawczym z naciętą skalą odległości. Unieruchomienie zaworu, po uprzednim wybraniu nastawy, następuje poprzez dociśnięcie dźwigni zaciskowej. W zależności od nastawy pierścienia, zmienia się wielkość otworu w regulatorze. Zmiana ilości dostających się do lufy gazów daje możliwość regulacji ciśnienia i prędkości początkowej pocisku, a tym samym odległości strzału. Komora przyrządu spustowego wraz z gniazdem trzonu zamkowego mieszczą się w tylnej części kadłuba, u góry znajduje się ponadto gniazdo z wieczkiem zawierające poziomicę; służy ona do właściwego ustawienia granatnika na pozycji. W dolnej części kadłuba znajduje się dźwigar wraz ze sworzniem dwójnoga, na którym granatnik opiera się podczas prowadzenia ognia. Przyrządy celownicze składają się z, umieszczonego na rurze wydechowej, celownika ramkowego oraz muszki znajdującej się na zgrubieniu wylotowej części lufy. Na obsadzie poziomicy wyryte: WZ.36 // 1938 // niżej litera z – symbol odbioru fabrycznego oraz dwukrotnie oznaczenie kontrolni wojskowej komisji odbiorczej – F-nad-2 wpisane pionowo w owal. Na tylnej części kadłuba numer seryjny 2811, nad nim litera U wpisana w koło oraz orzeł państwowy, stanowiący cechę przestrzelania broni przy zwiększonym ciśnieniu. Numer broni powtórzony jest dwukrotnie na pierścieniu nastawczym.
Granatnik wz.36 opracowany został w Instytucie Techniki Uzbrojenia, a bazował konstrukcyjnie na granatniku określonym jako wz.30, którego kilkaset sztuk wykonało Towarzystwo Fabrykacji Motorów „Perkun” w Warszawie. Broń przyjęta została na uzbrojenie Wojska Polskiego w styczniu 1936 r., a pierwsze seryjne egzemplarze trafiły do jednostek w roku następnym. Stosowaną amunicją były granaty rozpryskowe wz.35, sygnalizacyjne wz.31 i ćwiczebne. Granatniki znajdowały się na wyposażeniu sekcji tworzonych w ramach kompanii piechoty. W formacjach pierwszoliniowych sekcja liczyła trzy granatniki. Nie jest znana dokładna liczba granatników wz.36 będących na stanie oddziałów piechoty we wrześniu 1939 r., oscylowała zapewne wokół 4000 sztuk. Jedynym producentem była firma „Zieleniewski, Fitzner, Gamper – Zjednoczone Fabryki Kotłów, Maszyn i Wagonów” S.A. w Krakowie.

Michał Mackiewicz