Granat zaczepny z zapalnikiem tarciowym. Skonstruowany w marcu 1942 r. przez Władysława Pankowskiego; produkcja została uruchomiona we wrześniu tego roku.
Otrzymał oznaczenie „R-42” od pseudonimu „Roman” jakim posługiwał się Franciszek Jachieća zapalnik od nazwiska konstruktora „P-42”. Jednakże potocznie był nazywany „sidolówką” z powodu wykorzystywania na korpusy puszek po środku do czyszczenia „Sidol”.
Ze względu na prostą konstrukcję, jesienią 1942 r. sidolówkę wybrano jako podstawowy granat Armii Krajowej. Zdecydowało o tym łatwość masowego wytwarzania w podziemnych wytwórniach uzbrojenia. Szefostwo Produkcji Konspiracyjnej przygotowało instrukcje, rysunki techniczne i modele, które wraz z formami do odlewania zapalników rozesłano do okręgów AK. Dzięki łatwej produkcji sidolówka stała się najbardziej rozpowszechnionym granatem Podziemia.
Zapalnik tarciowy składał się z odlewanego korpusu we wnętrz którego umieszczona była masa zapalająca z potarką i sznurek zakończony ciężarkiem. Na dolnym końcu znajdowała się zaciśnięta spłonka. Górny zamknięty był zakrętką blachy lub bakelitu. Po jej odkręceniu należało przy pomocy ciężarka wyszarpnąć sznurek, powodując zapalenie ścieżki prochowej i rzucić granat. Czas palenia opóźniacza wynosił 4,5 sekundy.
Zapalnik wkręcano w kadłub wykonany z blachy cynkowej wypełnionej materiałem wybuchowym i kawałkami złomu.

Wymiary: średnica – 55 mm; wysokość kadłuba – 110-130 mm; wysokość całkowita – 150-165 mm; masa granatu – ok. 160 g (bez ładunku wybuchowego); masa ładunku wybuchowego – 150 g szedytu.

Marcin Ochman

Zobacz także:
[word= Granat „Filipinka”] Granat „Filipinka” [/word]
[word= Granat „Karbidówka”] Granat „Karbidówka” [/word]