Wacław Kryński (8 sierpnia 1898- 12 lipca 1980) major w kampanii 1939 roku dowódca dywizjonu kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza Niewirków

Zdjęcie majora Wacława Kryńskiego prawdopodobnie z lat 1936-1937 w czapce garnizonowej wz. 35 z amarantowym otokiem. Kurtka mundurowa wzoru 36, z proporczykami 1. pułku szwoleżerów na kołnierzu. Lewą pierś zdobią odznaczenia miedzy innymi Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości i Krzyż Walecznych.

Wacław Kryński (Herbu Przegonia) urodził się w Radomiu. Po ukończeniu gimnazjum w Lubartowie, w 1915 roku uciekł z wraz bratem Zygmuntem do Legionów i rozpoczął służbę w Pierwszej Brygadzie jako szeregowiec, następnie został dowódcą sekcji. Po kryzysie przysięgowym w roku 1917 pod nazwiskiem Wacława Ciesińskiego działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku wstąpił do 1. pułku szwoleżerów w stopniu podchorążego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został ranny w walkach pod Mińskiem Litewskim. Po zdaniu matury w gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie w 1921 roku został mianowany podporucznikiem, następnie służąc w macierzystym pułku otrzymał awanse kolejno na porucznika i na rotmistrza. Z początkiem 1931 roku został adiutantem do spraw specjalnych Józefa Piłsudskiego w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych, w tym tez roku wspólnie z dowódcą pułku pułkownikiem Janem Karczem opracował Zarys historii wojennej 1- go pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W 1934 roku rotmistrz Kryński został dowódcą Szwadronu Szkolnego Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, w dwa lata później został mianowany majorem. W 1937 roku objął dowództwo dywizjonu szkolnego kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza Niewirków. Po 17 września na czele dyonu wycofywał się na zachód 28 września dołączył do Podlaskiej Brygady Kawalerii, w szeregach tej jednostki walczył w bitwie pod Kockiem. Po kapitulacji został przez Niemców osadzony w oflagu VII A w Murnau. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 roku udał się do Włoch gdzie w czerwcu 1945 roku wstąpił do 6. pułku pancernego „Dzieci Lwowskich”, następnie w styczniu 1946 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 25. pułku ułanów wielkopolskich funkcję tą pełnił kwietnia 1947 roku. Po demobilizacji w październiku 1947 roku powrócił do Polski. Po wojnie osiadł wraz z rodziną w Toruniu. Do emerytury pracował w cukrownictwie i melioracji, w międzyczasie na SGGW uzyskał tytuł inżyniera rolnika. Wacław Kryński zmarł 12 lipca 1980 roku został pochowany na toruńskim cmentarzu przy ulicy Gałczyńskiego.
Za wojnę 1918-1920 Wacław Kryński został odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych, za kampanię 1939 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Ponadto był odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Kawalerskim Francuskiej Legii Honorowej i Złotym Krzyżem Zasługi.

Anna Moniuszko