Elementem wyróżniającym żołnierzy 1. Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki były „złociste otoki”. Była to jednostka która powstał z przeformowania 1. Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, która przeszła szlak bojowy od Lenino do Berlina.

Czapka garnizonowa wykonana z tkaniny wełnianej czesankowej w kolorze khaki. Denko owalne wzmocnione stalką. Pomiędzy denkiem a czterema doszytymi do niego brytami wypustka koloru czerwonego (ciemnokarminowego). Przednie bryty wzmocnione watoliną. Na łączeniu przednich brytów na podkładce przymocowany orzeł bez korony haftowany srebrnym bajorkiem. Skrzydła rozpostarte. Orzeł wsparty na tarczy amazonek. Dziób i szpony orla w kolorze złotym. Miedzy brytami a otokiem galon w kolorze srebrnym. Otok w kolorze żółtym. Na nim haftowany srebrnym bajorkiem wężyk generalski, z przodu pośrodku otoku jedna gwiazdka haftowana bajorkiem – oznaczenie stopnia generała brygady. Do otoku za pomocą dwóch małych guzików mundurowych z wytłoczonym orłem bez korony przypięta skórzana podpinka. Lakierowany daszek w kolorze czarnym z metalowym okuciem.

Generał brygady Andrzej Freń (29 listopada 1919-16 października 1975) w okresie 18 października 1956 – 17 listopada 1956 był dowódcą 1. Warszawskiej Dywizji Piechoty Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki.

Andrzej Freń urodził się w miejscowości Święty Stanisław w powiecie kołomyjskim. Od 1938 pracował jako spawacz w parowozowni w Stanisławowie. Dnia 20 października 1940 roku został wcielony do 755. pułku piechoty Armii Czerwonej, następnie od 10 listopada 1941 r. służył w 59. batalionie drogowym by od 1 września 1942 roku rozpocząć służbę w batalionie budowlanym w miejscowości Mołotow. Następnie pracował jako robotnik w kopalni w Siergińsku. W maju 1943 zgłosił się na ochotnika do formujących się 1. Dywizji Piechoty im. T.Kościuszki i został przydzielony do 2. pułku piechoty. W czerwcu 1943 rozku został przeniesiony do batalionu szkolnego dywizji w jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy od Leniono do Berlina od pomocnika dowódcy kompanii do dowódcy kompanii ckm. W czasie wojny awansowany kolejno do stopnia chorążego (1 czerwca 1944) i podporucznika (1 listopada 1944).
Po zakończeniu wojny został mianowany dowódcą kompanii ckm w batalionie szkolnym następnie przeniesiony na równorzędne stanowisko w 3. pułku piechoty. W latach 1945-1946 uczestniczył w walkach z oddziałami poakowskiego podziemia na terenie powiatów siedleckiego, ostrołęckiego i ostrowieckiego. W międzyczasie awansował otrzymując nominację na porucznika (1 kwietnia 1946) i kapitana (19 sierpnia 1946). Pełnił też funkcję komendanta pułkowej szkoły podoficerskiej. W marcu 1947 roku skierowany na kurs dowódców batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po ukończeniu kursu w grudniu 1947 objął stanowisko dowódcy batalionu szkolnego Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych. Po roku został mianowany dowódcą 3. pułku piechoty funkcję tę pełnił do listopada 1951 roku. W tym czasie otrzymał awanse na kolejne stopnie majora (22 lipca 1948) i podpułkownika (9 grudnia 1950).
Dnia 28 listopada 1951 objął dowodzenie 24. Dywizją Piechoty w listopadzie następnego roku został dowódcą 18. Dywizji Piechoty; w tym czasie otrzymał awans na pułkownika (4 października 1952). W listopadzie rozpoczął kurs doskonalenia dowódców w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie. Po ukończeniu kursu został dowódcą 20. Dywizji Zmechanizowanej. W 1955 roku zdobył świadectwo maturalne w Liceum w Chojnicach. Następnie w okresie 18 października 1955 – 17 listopada 1956 był dowódcą 1. Warszawskiej Dywizji Piechoty Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. Następnie został dowódca 20. Dywizji Zmechanizowanej. Nominację na stopień generała brygady odebrał 22 lipca 1958 roku. W też roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.Woroszyłowa w Moskwie, po ich ukończeniu 1 sierpnia 1960 objął dowództwo 10. Sudeckiej Dywizji Pancernej. W grudniu 1962 roku został mianowany szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Opolu. Zmarł w Gogolinie a pochowany został na cmentarzu Centralny w Opolu-Półwsi.

Informacje na temat życiorysu gen. bryg. Andrzeja Frenia za: J.Królikowski, „Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990(A-H)”, Toruń 2010, s. 405-407.

Michał Pacut