Vickers Mk 1 0.303 cal był podstawowym ciężkim karabinem maszynowym (wg klasyfikacji anglosaskiej – średnim) armii brytyjskiej w obu wojnach światowych.

Broń samoczynna, wykorzystuje zasadę krótkiego odrzutu lufy; chłodzona wodą (pojemność chłodnicy 4l). Lufa osadzona ruchomo (łożyskiem jest dla niej chłodnica), sprzęgnięta z mechanizmem zamkowym suwadłem; ryglowanie za pomocą mechanizmu kolankowego. Wsteczny ruch lufy, inicjowany siłą odrzutu, uruchamia mechanikę broni. Następuje wówczas odryglowanie, odrzut zamka w tył i ściśnięcie sprężyny powrotnej, przy czym wybierany jest nowy nabój z podajnika, z komory nabojowej wyciągnięta zostaje pusta łuska, a iglica zostaje napięta. Ruch w przód sprężyny powrotnej powoduje powrót zamka w przednie położenie i zaryglowanie, przy czym do komory wprowadzony zostaje nowy nabój, a pusta łuska trafia do wyrzutnicy. Broń zasilana jest z parcianej, 250 nabojowej taśmy. Celownik ramkowy o nastawie do 29 tys. jardów

Podstawowymi częściami karabinu są: lufa, chłodnica, komora zamkowa, suwadło, zamek, komora zamkowa, tylce; urządzenie spustowe stanowi część zamka i tylców.

Podstawa trójnożna Mk I. Nóżki zaopatrzone na końcach w ostrogi, mocowane są do stalowego jarzma i regulowane za pomocą zacisków. U góry jarzma zamocowane jest obrotowo łoże, na którym osadzany jest karabin (dwupunktowo). Regulację kąta ostrzału w pionie zapewnia śruba ślimakowa.

Ckm Vickers stanowił wersję rozwojową karabinu maszynowego konstrukcji Hiriama Maxima, który od lat 80. znajdował się na uzbrojeniu armii brytyjskiej. W 1892 r. angielski przemysłowiec Alfred Vickers wykupił firmę Maxim-Nordenfeldt, kontynuując jednocześnie produkcję karabinu (głownie na eksport). Maxim był stosunkowo niezawodny, jednakże niezwykle drogi, o bardzo skomplikowanym mechanizmie zamkowym i ciężki. Dlatego też pod koniec XIX wieku, zgodnie z sugestią brytyjskich czynników wojskowych, w zakładach Vickersa (Vickers Sons & Maxim Ltd.) rozpoczął się proces mający na celu uproszczenie konstrukcji (zwłaszcza zamka) oraz zredukowanie masy. Tak powstał model 1906, a potem 1908 RC (Rifle Calibre) Light Pattern, który po kilkuletnich testach i drobnych zmianach zaakceptowany został przez armię brytyjską, już jako Vickers, w 1912 r. pod oznaczeniem Gun, Machine,.303, Mark I. Karabin osadzono na trójnożnej podstawie Mk IV (istniały także inne, komercyjne wzory, nie stosowano ich jednakże w armii brytyjskiej), broń dostosowana była do standardowego naboju karabinowego 0.303 cala. Vickers znakomicie zdał egzamin podczas I wojny światowej (od 1912 do 1919 r. wyprodukowano przeszło 75 tys. tych karabinów), a jego produkcję wznowiono z chwilą wybuchu kolejnego światowego konfliktu; od 1939 do 1945 r. wyprodukowano blisko 12 tys. sztuk. Konstrukcja nie uległa żadnym zasadniczym zmianom, istniał jedynie kilka wersji osłabiacza odrzutu osadzonego na końcu lufy, w trakcie wojny zastosowano także gładką chłodnicę w miejsce perforowanej.

Dane taktyczno-techniczne:
Ciężar karabinu wraz z podstawą – 40 kg, długość lufy – 721 mm, kaliber – 7,7 mm

Michał Mackiewicz