Nazwa chorągiew w językach słowiańskich wywodzi się od mongolskiego słowa „orongo”, jednakże już wcześniej powstały słowa w językach takich jak łacina – „vexillum” – znak; we francuskim słowo „drapeau” wywodzi się od „drap” oznaczającego płat materiału. Natomiast w języku niemieckim chorągiew – „die Fahne” wywodzi się od słowa starogermańskiego „fanon” oznaczającego również płat materiału.
W XVII wieku chorągiew to znak bojowy oraz rozpoznawczy danej jednostki. Na rycinach z epoki możemy zobaczyć powiewające nad czworobokami piechoty duże chorągwie, były to wielkie płachty mocowane do broni drzewcowej. Wyróżniały oddział wojskowy, wskazywały kierunek uderzenia lub miejsca zbiórki. Barwy biało-czerwone pojawiły się na chorągwiach na początku XVII w. W wojsku Rzeczypospolitej podstawowym kolorem chorągwi był karmazyn, jednakże spotyka się też inne barwy. Poziome pasy nawiązywały do barw herbowych, czy to państwowych, czy województwa lub osób prywatnych rekrutujących daną jednostkę. Nie oznacza to w każdym bądź razie, że za każdym razem przestrzegano zasad heraldyki co do kolejności stref (pasów), często układano je w sposób dosyć dowolny. Poza chorągwiami piechoty mającymi strefy poziome bądź pionowe od lat 20 XVII wieku popularne stały się również chorągwie z umieszczonym krzyżem, bardzo często w wersji krzyża św. Andrzeja. Wykonywano je przeważnie z jednego gładkiego lub wzorzystego kawałka materiału. Oddziały gwardii nosiły wyszyty herb Rzeczypospolitej z dodatkowym herbem królewskim. Hetmańskie bardzo często miały herby rodowe. Elementy występujące na chorągwiach wyszywano, naszywano lub malowano farbą. Niekiedy na chorągwiach umieszczano dewizy w większości przypadków po łacinie.
Prezentowana na zdjęciu chorągiew jest koloru niebieskiego z naszytym krzyżem burgundzkim w kolorze karmazynu. Krzyż burgundzki jest odmianą krzyża Świętego Andrzeja. Zamiast gładkich ramion przedstawia sęki na gałązkach.
Wymiary : 220 cm x 300 cm

Jarosław Godlewski