Głowica tworzy całość z częścią trzona. Głowica zakończona gałką o wysokości 3 cm. Na szczycie 13 przylutowanych piór żelaznych rozszerzających sie okrągło ku górze, wysokości piór około 8 cm. Na samym dole są one wykrojone w ostry ząb. Trzonek o przekroju okrągłym wykonany ze skuwanego jednego kawałka bardzo grubej blachy. Uchwyt długości około 15 cm obszyty czarną skórą, zakończony okrągłą gałką.

Waga: 1,85 kg
Wysokość: około 45 cm

Broń należąca do grupy broni obuchowych wywodzących się ze wschodu. Buzdygan XVII wieku w wojsku Rzeczypospolitej nie wchodził na użytek jako klasyczna broń, ale stał się symbolem pełnionej godności. O ile buławy przynależne były zwyczajowo hetmanom, o tyle buzdygany pełniły role wyróżnika dla oficerów średniej kadry, tj. poruczników, rotmistrzów i pułkowników, a także regimentarzy zastępujących hetmanów podczas ich nieobecności przy wojsku.

Jarosław Godlewski