Głownia dł. 247 mm, szer. u nasady 25 mm, prosta, jednosieczna, szlifowana w obustronne zbrocze dł. 170 mm. Grzbiet płaski, sztych centryczny. Na zewnętrznym płazie, u nasady wybita nazwa firmy: „PERKUN” obok znak kontrolny – „S” w kwadracie, poniżej numer fabryczny „213262”. Na wewnętrznym płazie wybite: orzeł i poniżej litery „W.P.” [Wojsko Polskie]. Jelec krótki, prosty, dług. 41 mm, grub. 9 mm, po stronie grzbietowej z owalnym wgłębieniem na lufę, po stronie przedniej owalnie wymodelowany. Głowica stalowa o skośnej krawędzi dolnej, z tępym dziobem skierowanym do przodu. W grzbiecie głowicy frezowany rowek dł. 40 mm. W szczycie głowicy umieszczony zatrzask, którego płaska podłużna stopka umieszczona jest po stronie wewnętrznej, a okrągła, z rowkiem do klucza główki po stronie zewnętrznej. Uchwyt rękojeści drewniany, przymocowany do trzpienia za pomocą dwóch śrub o okrągłych pełnych główkach po stronie zewnętrznej i z rowkami do klucza po stronie wewnętrznej. Wzdłuż grzbietu stalowa listwa przeciwogniowa. Pochwa z blachy stalowej pomalowana farbą koloru oliwkowo-zielonego. Na stronie zewnętrznej pochwy, pod ujściem wybity znak kontrolny – „M” w trójkącie. Pochwa zakończona kulistą gałką.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości rozpoczęto organizować w kraju pierwsze fabryki zbrojeniowe, które mogłyby produkować broń dla walczących o utrzymanie niepodległości oddziałów Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej armia polska była uzbrojona w broń zdobytą na zaborcach (karabiny Mauser, Mannlicher, Mosin) oraz zakupioną w Belgii i we Francji (Lebel, Berthier, Enfield). Duża liczba typów karabinów utrudniała działania służb zaopatrzeniowych, które musiały dostarczać różne typy amunicji do wymienionych wyżej karabinów. Okazją do standaryzacji karabinów dla Wojska Polskiego okazało się zakupienie w 1919 roku maszyn, narzędzi i materiałów od likwidowanej Królewskiej Pruskiej Fabryki Karabinów w Gdańsku. Pozyskano 842 maszyny, 450.000 sztuk odkutych luf, 390.000 nie wykończonych i 300 ton odkutych części zamkowych. Znaczą część zakupionych materiałów udało się przewieźć mimo toczącej się wojny w końcu 1919 roku do Warszawy. Resztę po decyzji Rady Ambasadorów w Paryżu i Międzynarodowej Komisji Podziału Mienia Poniemieckiego z 22 czerwca 1921 roku, mimo trudności stawianych przez Senat gdański, przewieziono do Warszawy od września do grudnia 1921 roku. Po przyjęciu do uzbrojenia karabinu Mauser wz.98 dla Wojska Polskiego, konieczne stało się opracowanie konstrukcji bagnetu dla tego karabinu, gdyż gdańska fabryka nie produkowała bagnetów. Zlecenie produkcji bagnetów dla karabinów Mauser wz.98 początkowo otrzymała Zbrojownia nr 4 w Krakowie, z czasem produkcję przeniesiono do prywatnej Fabryki Towarzystw Motorów SA „PERKUN” w Warszawie i państwowej Fabryki Broni w Radomiu. Fabryki te produkowały bagnety w różnych odmianach dla karabinów Mauser do 1939 roku.

Piotr Dąbrowski