Głownia bagnetu dł. 147 mm, stalowa, prosta. Płazy płaskie bez zbroczy z jednostronnie szlifowanym ostrzem oraz grzbietową krawędzią tnącą działającą jako drugie ramię nożyc. Grzbiet głowni na dł. 100 mm prosty, dalej wklęsło ścięty tworząc acentryczny sztych. Sztych głowni w typie „Bowie”. W mniej więcej połowie długości głowni prostokątny otwór 12,5 x 5,5 mm do zakładania na zaczep na końcu pochwy (po założeniu bagnet z pochwą tworzy nożyce do cięcia drutu). Jelec stalowy, oksydowany na czarno, prosty, dł. 65 mm; po stronie ostrza z pierścieniem śr. 17 mm do założenia na lufę karabinka, po stronie grzbietowej z małym hakiem zagiętym ku dołowi do zaczepiania klamerki temblaka. Po zewnętrznej stronie jelca wybity numer fabryczny: „1677”. Okładziny trzonu rękojeści z ciemnobrązowego tworzywa sztucznego „AG-4W”, przymocowane do trzpienia obustronnym wkrętem. Przy jelcu okładziny poszerzone kołnierzem – występem do oparcia dłoni. Głowica stalowa, oksydowana na czarno, wcinająca się prostokątnie w okładziny i w tym miejscu przymocowana do trzpienia wkrętem. W głowicy zatrzask do zamocowania bagnetu na lufie. W głowicy otwór na skórzany temblak. W głowicy i w okładzinach trzonu rękojeści, na całej długości (do jelca) – rowek do założenia bagnetu na lufie.
Pochwa z blachy stalowej, oksydowana na czarno, dł. 202 mm, płaska, z przynitowanym dwoma nitami na końcu stalowym pazurem. Pazur z zaczepem do zakładania na głownię bagnetu (nożyce) oraz z wcięciem blisko końca. Na końcu mała stalowa nakładka, przymocowana dwoma nitami. Tępa krawędź pazura zaokrąglona. Ujście pochwy z dławikiem. Poniżej ujścia pochwy płaski półpierścień (końce nie stykają się) z małym uszkiem po stronie zewnętrznej do zaczepu żabki. Pomiędzy końcami półpierścienia blokada dławika. Na pochwie wybity numer fabryczny: „3677”. Na pochwę nałożony gumowa nasadka-fartuch. Nasadka chroni dłoń przed ześlizgnięciem z pochwy w czasie wyjmowania bagnetu.
W 1958 roku w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera w Radomiu (późniejsze zakłady „Łucznik”) uruchomiono licencyjną produkcję karabinków AK-47 i bagnetów do tej broni. Początkowo były to bagnety typu 56-H-212 opracowane w Związku Radzieckim w 1953 roku. Ich produkcja licencyjna trwała do 1969 roku, to jest do chwili, kiedy do wyposażenia Wojska Polskiego wprowadzono ulepszoną wersję karabinka AK-47 oznaczoną symbolem AKM. Broń ta otrzymała nowy, krótszy bagnet o nowoczesnej konstrukcji oznaczony typem 6H3. W porównaniu do poprzedniego wzoru bagnetu, miał on krótszą i szerszą głownią zakończoną sztychem typu „Bowie”. Rękojeść zakończona była profilowaną głowicą, całość wykonana została z tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknami szklanymi. W latach 60-tych w ZSRR podjęto prace przy modernizacji bagnety typu 6H3. W wyniku tych działań powstał nowy typ bagnetu oznaczony 6H4. Różnił się on od poprzedniego typu kształtem rękojeści, która została zaopatrzona w metalową głowicę z zatrzaskiem oraz pochwą. Dodatkowo grzbiet głowni bagnetu został nacięty w ukośne zęby piły. W Polsce produkcję tego typu bagnetu rozpoczęto w 1972 roku w Zakładach Metalowych „Łucznik” w Radomiu, razem z nowym typem karabinka AKMS kal. 7,62 mm. Trudności ekonomiczne kraju spowodowały, że nie wdrożono licencyjną produkcję pochwy wzoru radzieckiej, pozostając przy pochwie i głowni bagnetu typu 6H3.
Piotr Dąbrowski
