Głownia dł. 516 mm, śr. u nasady 14 mm, czterogranna, w przekroju krzyżowa, zwężająca się ku sztychowi. Sztych spiczasty, centryczny. Jelec stalowy, krótki, przymocowany do trzpienia obustronnym nitem. Jelec od strony grzbietu w kształcie tulejowego pierścienia o śr. wew. 15 mm, z kwadratowym wycięciem w górnej krawędzi. Na jelcu od strony chwytu rękojeści wybity numer fabryczny: „64”. Pomiędzy jelcem a uchwytem rękojeści stalowy ruchomy pierścień ryglujący, którego zaokrąglony przycisk o naciętej w krateczkę główce wchodzi w występ jelca. Uchwyt rękojeści z żeliwa. Na grzbiecie, na całej długości rowek służący do osadzania bagnetu na broni. Głowica płaska z niewielkim dziobem skierowanym do przodu. Na szczycie głowicy okrągły mosiężny pierścień, w którym stalowa nakrętka nakręcona na koniec trzpienia głowni. Pod głowicą, po stronie zewnętrznej uchwytu rękojeści, wybite polskie oznaczenie wzoru bagnetu: „wz.86/93”.
Bagnety francuskie wz.1886/93/16 przybyły do Polski w1918 roku wraz z Błękitną Armią gen. J. Hallera, która uzbrojona była w karabiny Lebel wz.1886/93. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku we Francji zakupiono znaczną liczbę ulepszonych podczas I wojny światowej karabinów Lebel oznaczonych jako wz.1886/93/16 wraz z bagnetami. Przed wybuchem II wojny światowej w magazynach wojskowych znajdowało się 237 tys. bagnetów do karabinów Lebel.

Piotr Dąbrowski