Aparat do sygnalizacji świetlnej alfabetem Morsa. Urządzenie tego rodzaju stosowano jako pomocnicze środki łączności zarówno podczas pierwszej jak i drugiej wojny światowej. Urządzenia o podobnej zasadzie działania wykorzystywane były na okrętach. W zależności od ukształtowania terenu, warunków atmosferycznych i pory dnia zasięg skutecznej pracy aparatu wynosił od kilku do kilkunastu kilometrów. Urządzenie było używane przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich w czasie walk w Norwegii w 1940 roku.
Urządzenie składa się z następujących elementów: Reflektora osadzonego na trójnogu, prądnicy, klucza. Na drewnianym trójnożnym statywie w kulistym jarzmie osadzony jest reflektor. Nogi statywu zakończone są metalowymi ostrogami. Składają się z dwu ramion umożliwiających regulację wysokości ustawienia reflektora. Źródło światła znajduje się w czarnej obudowie w kształcie walca o średnicy 100 mm i długości 140 mm przeszklonej z przodu. Reflektor połączony jest za pomocą kabla z kluczem, który znajduje się w drewnianej skrzynce o wymiarach 218x158x210 mm. Skrzynka w kolorze szarym posiada wieko okryte ceratą w rogach ma zaś metalowe okucia. Sam klucz wystaje poza przedni obrys skrzynki na 37 mm. W przedniej ścianie skrzynki znajduje się również wycięcie umożliwiające wyprowadzenie kabli do reflektora i prądnicy. Do skrzynki przymocowany jest skórzany pas nośny. Ze skrzynki z kluczem wyprowadzony jest kabel do ręcznej prądnicy znajdującej się w drewnianej skrzynce o wymiarach 240x140x260 mm Skrzynka w kolorze szarym posiada wieko okryte ceratą w rogach ma zaś metalowe okucia. Z lewego boku znajduje się pokrętło prądnicy. W przedniej ścianie skrzynki znajduje się wycięcie umożliwiające wyprowadzenie kabla do klucza. Od wewnątrz na wieku znajduje się tabliczka znamionowa o treści: „S.A. NOVI PANTIN/MAGNÉTO D`ALIMENTATION/ DE 10 MODÉLE 1929/ № 23.937” Do skrzynki przymocowany jest skórzany pas nośny.

Michał Pacut