W lutym 1768 r. w miejscowości Bar na Podolu zawiązano konfederację, która wystąpiła w obronie wiary katolickiej, przeciwko przyznaniu równych praw innowiercom oraz rosnącym wpływom Rosji w wewnętrzne sprawy Rzeczypospolitej. Korzystając z zasobów arsenału tej ważnej twierdzy kresowej, konfederaci uzbrajali swoje oddziały. Załogą twierdzy dowodził Kajetan Giżycki. Do jej odbicia Rosjanie skierowali siły gen. mjr. Stiepana Apraksina, które dodatkowo wspierały wojska Rzeczypospolitej wierne królowi pod wodzą generała artylerii litewskiej Franciszka Ksawerego Branickiego. Oddziały rosyjskie bezzwłocznie przystąpiły do szturmu. W walce wziął również udział regimentarz Branicki, który poprowadził do ataku żołnierzy rosyjskich. Siły królewskie nie brały udziału w walce z rodakami. Bar upadł po pierwszym szturmie. W boju zginęło 150 konfederatów i ok. 200 żołnierzy rosyjskich. Wraz upadkiem twierdzy walki wewnętrzne w Rzeczpospolitej trwały jednak przez kolejne 3 lata. Niepokoje te przyczyniły się I rozbioru Rzeczpospolitej, dokonanego pod pretekstem ochrony interesów państw ościennych przez konfederatami.