Wobec tragicznej sytuacji walczącej Warszawy (brak broni i amunicji, trudności aprowizacyjne) oraz niedostatecznej pomocy ze strony aliantów i nielicznych oddziałów 1. Armii Wojska Polskiego, Komendant Główny Armii Krajowej gen. Tadeusz Komorowski „Bór” zdecydował się rozpocząć rozmowy kapitulacyjne z Niemcami. Przez cały dzień 2 października toczyły się one w siedzibie gen. Ericha von dem Bacha Zelewskiego, głównodowodzącego oddziałami niemieckimi tłumiącymi powstanie. O godz. 20.00 czasu niemieckiego, a 21.00 czasu polskiego walki w stolicy ustały. Dokument o zaprzestaniu działań wojennych został podpisany w Ożarowie Mazowieckim 3 października ok. godziny 2.00. Sygnatariuszami dokumentu ze strony polskiej byli płk dypl. Kazimierz Iranek-Osmecki i ppłk dypl. Zygmunt Dobrowolski, ze strony niemieckiej gen. Erich von dem Bach Zelewski. Na mocy układu kapitulacyjnego żołnierze powstania uzyskali status jeńców wojennych. Powstanie zakończyło się klęską militarną. Nie osiągnięto również celów politycznych, jakie miało dać wyzwolenie stolicy przed wkroczeniem Rosjan. Miasto uległo niemal całkowitej zagładzie, bowiem na osobisty rozkaz Hitlera, już po stłumieniu powstania, Niemcy rozpoczęli systematyczne wyburzanie całych dzielnic, a około pół miliona ludności cywilnej wypędzono. W czasie trwania Powstania Warszawskiego zginęło ok. 20 tys. powstańców i ok. 180 tys. ludności cywilnej, a ok. 85% zabudowy miasta legło w gruzach. Straty niemieckie szacuje się na ok. 10 tys. zabitych, 7 tys. zaginionych, 9 tys. rannych żołnierzy oraz 300 zniszczonych czołgów i samochodów pancernych.