Jest to jedno z najbardziej znanych wydarzeń wojny polsko-szwedzkiej z lat 1655-1660. Jasna Góra to nazwa klasztoru w Częstochowie, należącego do zakonu paulinów. Do tej miejscowości zakonnicy zostali sprowadzeni z Węgier już w latach 80. XIV w., a nowo powstały klasztor nazwali od swojej starej siedziby w Budzie. Jasna Góra szybko zyskała rozgłos i stała się miejscem kultu dzięki sprowadzonemu z Rusi obrazowi Matki Boskiej z dzieciątkiem, znanej jako „Czarna Madonna”. Wymogło to budowę fortyfikacji, mających bronić zarówno samo miejsce, jak i zgromadzone w nim bogactwa.  W 1620 r.  z polecenia Zygmunta III Wazy, a później Władysława IV, rozpoczęto i kontynuowano do 1644 r. budowę nowoczesnych obwarowań bastionowych wg systemu holenderskiego. Jak na owe czasy była to mała, ale bardzo nowoczesna twierdza. Gdy armie króla Szwecji  Karola X Gustawa najechały ziemie Rzeczpospolitej, zajmując kolejne miasta i twierdze, Jan Kazimierz znalazł schronienie na Śląsku. Położenie klasztoru niedaleko granicy i jego zasoby finansowe skusiły Szwedów do zajęcia klasztoru. Pierwszą próbę podjęli 8 listopada 1655 r., gdy oddział kawalerii pod wodzą  Jana Wrzesowicza zażądał poddania twierdzy. Paulini odmówili, a dowódca w służbie szwedzkiej nie podjął ryzyka zdobycia klasztoru siłą.  18 listopada 1655 r. pod murami twierdzy pojawił się generał  Burchard Müller na czele około 2,5 tys. żołnierzy (w tym 800 Polaków na szwedzkiej służbie). Ponieważ zakonnicy ponownie odmówili wpuszczenia Szwedów do klasztoru, generał rozpoczął regularne oblężenie. Na czele obrony stanął przeor klasztoru, ojciec Augustyn Kordecki, który pod swoją komendą miał 160 żołnierzy, 50 puszkarzy, 20 szlachciców i 70 zakonników. Zaskoczeni siłą obrony,  Szwedzi ściągnęli posiłki z Krakowa. W sumie pod koniec listopada pod murami twierdzy stało 3,2 tysiąca żołnierzy nieprzyjaciela oraz kilkanaście armat. Dopiero w okolicach 10 grudnia, nie mogąc skruszyć murów fortyfikacji klasztornych, Szwedzi ściągnęli działa oblężnicze. 14 grudnia obrońcy przeprowadzili nocny atak, niszcząc jedną z ustawionych na stanowisku baterii szwedzkich, w tym i działo oblężnicze. Niesprzyjająca pogoda oraz naglące rozkazy z Prus, gdzie król szwedzki zbierał kolejną armię,  wymusiły na generale Müllerze podjęcie decyzji o zwinięciu oblężenia. W dniu 24 grudnia Szwedzi jeszcze raz ponowili żądanie poddania twierdzy albo zapłacenia okupu w wysokości 60 tysięcy talarów. Po odmowie obrońców 27 grudnia Szwedzi zwinęli oblężenie i ruszyli w stronę Prus. Wieść o obronie Jasnej Góry rozniosła się szybko po całej Rzeczypospolitej, zwracając ludność przeciwko szwedzkiemu najeźdźcy.
Obrona Jasnej Góry została upamiętniona na kartach powieści historycznej Henryka Sienkiewicza pt. „Potop” , autor jednak wprowadził liczne zmiany i nowe postacie.

Wojska szwedzkie pod dowództwem gen. Burcharda Müllera von der Lühnena rozpoczęły oblężenie klasztoru oo. paulinów na Jasnej Górze, którego przeorem był Augustyn Kordecki. Obrona klasztoru urosła do rangi symbolu i zainicjowała powszechny opór przeciwko Szwedom.