Król Polski Zygmunt I Stary wydał w Toruniu ordynację obrony kresów. Dokument stanowił o rozmieszczeniu oddziałów obrony potocznej, których zadaniem była obrona południowo-wschodnich granic polskich, zwłaszcza przed najazdami tatarskimi. W świetle wspomnianej ordynacji wojsko podzielono na trzy grupy: najdalej wysunięta miała być straż przednia dowodzona przez Jakuba Strusia, w głębi kraju, na Podolu, znajdować się miał siedmiusetkonny oddział wsparcia kasztelana kamienieckiego Jana Tworowskiego, a trzecie, posiłkowe zgrupowanie, rozmieszczono w warownym obozie na wschód od Lwowa.